Przegląd nowości

Bayreuth w 200. rocznicę urodzin Wagnera

Szczegóły

Opublikowano: środa, 28, sierpień 2013 16:09

Pierwsza historia (reż. Sebastian Baumgarten) rozgrywa się w socrealistycznej fabryce, a z groty Wenus, która ukryta jest w zapadni, wyskakują w pewnym momencie aktorzy przebrani za wielkie plemniki i – ku uciesze widowni – zaczynają tańczyć na proscenium. W drugiej opowieści (reż. Hans Neuenfels), najczystszej wizualnie, atrakcją był chór, który przebrany został za olbrzymie szczury. Muszę przyznać, że choć na początku wyglądało to nieco groteskowo, to na końcu opery obraz ludzi-szczurów nasuwał raczej smutne refleksje.

Ostatnia scena, mimo że wciąż ładna, biało-czarna, była przerażająca i trąciła turpizmem, ponieważ odczarowany brat Elsy okazał się płodem, który w dodatku w ostatnich taktach muzyki rozrzucał po scenie kawałki swojej pępowiny. Na tym tle zupełnie inaczej rysuje się koncept Franka Castorfa, który wyreżyserował „Złoto Renu”. Pomysł miał iście karkołomny, ponieważ cały, trwający nieprzerwanie dwie i pół godziny spektakl dzieje się na stacji benzynowej… Jakkolwiek oceniać tę inscenizację, trzeba przyznać, że jest niezwykle spójna wizualnie.

Solistów widzieliśmy w zasadzie cały czas, ponieważ nawet kiedy nie brali udziału w konkretnej scenie, ich akcję na drugim planie (przestrzeń zamontowana była na obrotówce) przekazywały widzom dwie kamery, które stale towarzyszyły śpiewakom. Obraz pokazywany był na dużym ekranie stanowiącym element dekoracji, dzięki temu można było obserwować grę aktorską wykonawców bardzo dokładnie. Uwagę przykuwała również ich precyzyjna stylizacja wizualna.

Muzyczny poziom spektakli był bardzo wysoki, ale to w Bayreuth norma. Axel Kober („Tannhäuser”), Andris Nelsons („Lohengrin”) i Kirill Petrenko („Złoto Renu”) prowadzili orkiestrę precyzyjnie, chociaż dobierali szybkie tempa.

• « poprz.
• nast. »