Przegląd nowości

„Lohengrin” z La Scali

Szczegóły

Opublikowano: środa, 12, grudzień 2012 02:55

Krytyka włoska zarzuciła Danielowi Barenboimowi, szefowi muzycznemu słynnej mediolańskiej La Scali, że na rozpoczęcie sezonu wybrał nie operę włoską, zwłaszcza, że przypada niebawem 200. lecie urodzin Giuseppe Verdiego, ale radykalnie niemieckiego Lohengrina Wagnera. Dyrygent bronił się tłumacząc, że Verdi urodził się później (w październiku 1813) niż Wagner (maj 1813), i jeszcze przyjdzie na niego czas, a poza tym Lohengrin jest najbardziej „włoską” z oper Wagnera, pełną pięknych melodii, kantyleny także w orkiestrze, zaś wstęp do tej opery ze smyczkami grającymi w wysokich rejestrach przypomina wypisz-wymaluj wstęp do Verdiowskiej Traviaty. Wygląda na to, że Barenboim Włochów przekonał, bo premiera Lohengrina odbyła się przy wielkim aplauzie publiczności, choć w obsadzie solistów nie było ani jednego Włocha.

Polscy melomani mogli towarzyszyć temu wydarzeniu dzięki transmisji na żywo w technologii HD w sieci Multikino na terenie całego kraju. Przekaz z pomocą łączy satelitarnych odbywał się bez żadnych zakłóceń dźwięku i obrazu, więc po zakończeniu spektaklu oklaski rozlegały się także u nas (np. w Multikinie w Złotych Tarasach w Warszawie).

Realizacja muzyczna opery wypadła znakomicie. Daniel Barenboim potwierdził swoje najwyższe kompetencje w prowadzeniu dzieł niemieckiego romantyka zaś muzycy ze świetnej orkiestry La Scala grali z ogromnym południowym żarem i temperamentem, co w rozbudowanych symfonicznie epizodach zabrzmiało imponująco. Trochę gorzej było z chórem, który rozmieszczony na wysokich dekoracjach nad sceną być może słabo widział ruchy dyrygenta w kanale i niekiedy się spóźniał. Scenografia wyglądała jak dziedziniec wysokiego zamku czy klasztoru i sprawiała dosyć ponure wrażenie. Na środku sceny umieszczono stare pianino, które miało znaczenie symboliczne, było jakby azylem dla Elzy, jej ucieczką w krainę marzeń i dzieciństwa. Reżyser Claus Guth przeniósł akcję opery ze średniowiecznej Flandrii do początków XX wieku, a twórca kostiumów Christian Schmidt zdradził nawet wzór, na bazie którego oparł projekt sukni ślubnej Elzy – była to kreacja Claudii Cardinale z filmu Luchino Viscontiego Lampart.

W sumie jednak zmiana czasu nie przeszkadzała w odbiorze dzieła – Lohengrin stał się dramatem psychologicznym z doskonale zarysowanymi postaciami i jako taki robił bardzo przekonujące wrażenie, co jest zasługą świetnego aktorstwa. Zwłaszcza Elza – Ann Petersen oraz Lohengrin – Jonas Kaufmann zaprezentowali swoje talenty sceniczne, ale i druga para Telramund – Tomas Tomasson oraz Ortruda – Evelyn Herlitzius została dobrze dobrana do roli „czarnych charakterów”. Z tzw. markowych wykonawców trzeba jeszcze wymienić znanego niemieckiego basa René Pape w roli Henryka Ptasznika.

• « poprz.
• nast. »