Przegląd nowości

Czyżby moda na Ryszarda Straussa?

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 01, kwiecień 2012 18:24

Wszyscy są zaskoczeni i skonsternowani tym pomysłem. Pełen wzburzenia kompozytor myśli nawet o wycofaniu się z tej imprezy. Jednak uświadamiając sobie swoje położenie materialne i fakt, że dzięki temu wieczorowi ma szansę przeżyć beztrosko najbliższe pół roku, godzi się na wszystko.

Zaczyna się opera. Na bezludnej wyspie żyje pozostawiona przez Tezeusza Ariadna zrezygnowana i czekająca na śmierć. Jej bolesna skarga to jeden z najpiękniejszych operowych lamentów. Na szczęście pojawia się w towarzystwie komediantów Zerbinetta, którą poznajemy jako uroczą komediantkę już w prologu. To ona w wielkiej koloraturowej arii (jednej z najtrudniejszych w operowej literaturze) udziela rozpaczającej Ariadnie lekcji jak może zapomnieć o męskiej zdradzie. Pojawiają się duchy żywiołów zapowiadające przybycie boga. Ariadna przekonana, że to bóg śmierci pada w jego ramiona. Na szczęście nie jest to bóg śmierci lecz Bachus, który budzi Ariadnę do nowego życia i nowej miłości.  

Wszystko to co powyżej stało się dla Włodzimierza Nurkowskiego punktem wyjścia do stworzenia barwnej, poprowadzonej z rozmachem, ale zwartej dramaturgicznie inscenizacji. Na pierwszy plan wysuwa się w niej dynamika czasami jednak zbyt dosłowna przez co czytelność akcji, często prowadzonej na dwóch planach, nie zawsze jest w pełni zrozumiała. Nie zmienia to faktu, że jest to efektowne przedstawienie, w którym humor miesza się z liryczną melancholią, a elementy komedii dell’arte z cyrkową fantazją.

• « poprz.
• nast. »