Przegląd nowości

Legendarne nagrania Maurizia Polliniego na sześciu płytach w jednym boxie!

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 09, styczeń 2012 13:37

Po przesłuchaniu sześciu płyt z rejestracjami dokonanymi przez Maurizia Polliniego w latach 1971-1998 zastanawiam się, czy - i jeśli tak, to w jaki sposób - jego styl wykonawczy ewoluuje. Sądzę, że tak, aczkolwiek bardzo powoli. Prawdopodobnie styl ten zmienił się znacząco w latach sześćdziesiątych XX wieku pod wpływem ciężkiej choroby; innymi słowy, po zwycięstwie w VI Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina, a przed zawarciem kontraktu z Deutsche Grammophon. Tego możemy się jednak tylko domyślać.

Jan Weber scharakteryzował Polliniego tak: „W 1960 roku, podczas VI Konkursu [Chopinowskiego - przyp. M. Ch.], zaznacza się stopniowo wzrastająca przewaga osiemnastoletniego Włocha Maurizia Polliniego, wyróżniającego się spośród reszty uczestników zarówno wyjątkowo starannym wykończeniem dźwiękowym, jak i powściągliwością ekspresji z gatunku, którą reprezentował w tamtych latach Arturo Benedetti Michelangeli [...]. Wysoki stopień samokontroli, tłumiącej jakiekolwiek wybuchy temperamentu, ułatwił artyście dotarcie do Olimpu, ale z biegiem lat maska, którą przybrał, przywarła do niego, stając się symptomem sztuki nie wszystkich dziś porywającej, budzącej jednak niekłamany podziw"¹.

Z kolei Władysław Malinowski ocenił na łamach Ruchu Muzycznego występy Polliniego z Filharmonii Narodowej z września roku 1977: „Pozostaje oczywiście pytanie, czy powściągliwość emocjonalna jest u Polliniego rezultatem jego sposobu rozumienia formy, czy też odwrotnie - jest ona przyczyną tego rozumienia. Wedle mego odczucia mamy do czynienia raczej z drugą ewentualnością. Pollini bowiem gra jakby w ukryciu, jakby odczuwał przemożną niechęć wobec sytuacji, w jakiej stawia go publiczny występ. Grając - wznosi bastiony, za którymi może się czuć bezpieczny, przed publicznością pozostawia tylko wartości sprawdzalne, bezsporne. Zachowuje nietykalne incognito, bestii czyhającej nań poza rampą estrady rzucając własną doskonałość"².

Które słowa, jak nie te relacjonujące występy na żywo, mogą lepiej wyrazić idiom włoskiego pianisty? Pozostawiając Państwu podjęcie decyzji, polecam z czystym sumieniem najnowsze wydawnictwo Deutsche Grammophon pt. Maurizio Pollini. 20th Century. To w końcu aż sześć płyt w cenie zaledwie trzech.

                                                                           Maciej Chiżyński (Res Musica)

¹Jan Weber, komentarz do płyty Fryderyk Chopin. International Chopin Piano Competitions.

 The Golden Twelve, vol. 3, Polskie Nagrania PNCD 003, 1990.

²Władysław Malinowski, „Ruch Muzyczny", nr 24 / 1977.

• « poprz.
• nast. »