Przegląd nowości

Ziarno i plewy ( po XIX Łódzkich Spotkaniach Baletowych )

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 26, czerwiec 2007 02:00

Lepiej wypadł już balet Teatru Wielkiego z Poznania, który - po perturbacjach pogodowych (zalane generatory teatralne podczas burzy) pokazał nieśmiertelny rock-balet Antala Fodora - "Próba" do muzyki Jana Sebastiana Bacha i Gabora Pressera. Ten samograj, hit teatralny równy "Grekowi Zorbie", na dobrym poziomie choreograficznym, miał premierę w 1983 r. i od tego czasu był grany ponad 1000 razy na całym świecie. Został także sfilmowany. Łodzianie znają "Próbę" z lat 80., kiedy przez długi czas gościła na afiszu tego teatru, toteż podczas tych Spotkań albo odświeżali sobie wspomnienia, albo przyprowadzali następne pokolenie, gdyż libretto ujmujące się za prześladowanymi jest nie tylko ciągle aktualne, ale i poruszające. Walor nieprzemijania i ciągłego zachwytu ma także dobra klasyka. Na tegoroczne łódzkie Spotkania nieoczekiwanie zjechał z perfekcyjnie wykonanym "Jeziorem łabędzim" w choreografii Jurija Grigorowicza zespół Narodowego Baletu Korei! Podobno Koreańczycy (z Korei Południowej) sami się dowiedzieli o łódzkim festiwalu, sami opłacili swój przyjazd - aby tylko wystąpić (po raz pierwszy w tej części Europy) na łódzkiej imprezie! A wykonali "Jezioro" ponoć wspaniale - z żalem przyznaję, że nie obejrzałam. Opowieści o perfekcji koreańskiego wykonania świadczą, że ten najbardziej klasyczny z klasycznych baletów ciągle zachwyca nawet wytrawnych znawców baletu. Spotkania zakończył Węgierski Balet Narodowy kierowany przez Gabora Kevehazi "Poskromieniem złośnicy" z 1994 r. w choreografii Lásló Seregi do muzyki Carla Goldmarka, z pięknymi kostiumami Nelly Vágó, tudzież wspaniałą scenografią Attilii Csikósa. To wielkie, trzyaktowe widowisko na tle małych zespołów tańczących modern uświadamia, jak daleko sztuka tańca odeszła od spektakli teatralno - baletowych. Od przepychu scenograficznego, bogactwa kostiumów, wyrażanych tańcem i pantomimą wzruszających widza opowieści, dużej liczby wykonawców. Powodzenie takich spektakli jak "Jezioro łabędzie" czy "Poskromienie złośnicy" pokazuje, że dawne style, estetyki ciągle mają swoich zwolenników, ale i ciągle wnoszą do współczesnego baletu nieprzemijające wartości. Na ich tle dobrze widać, co mają do zaoferowania współcześni choreografowie, libreciści, muzycy i tancerze - z jakim skutkiem artystycznym wchodzimy w kolejną epokę tańca. Po XIX Łódzkich Spotkaniach Baletowych, owym czterdziestolatku, nie widać jeszcze smugi cienia. I oby jak najdłużej tak zostało.
Anna Leszkowska