Przegląd nowości

Wilson i kryształy Swarovskiego

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 11, czerwiec 2009 02:00

Sam koncept jest wyjątkowo intrygujący, bowiem instrumentalizuje Agatę, zamieniając ją w piękny przedmiot i czyniąc z niej materialną nagrodę dla Maksa lub każdego innego mężczyzny. Ważący ponad 12 kilogramów kostium choreografia Wilsona wzięła jednak pod uwagę i ograniczyła ruchy sopranistki do kilku gestów, ale szok wizualny pozostał (i może też o to im chodziło?...).

Rolę Anusi powierzono niemieckiej sopranistce Julii Kleiter, która otrzymała trochę mniej wymyślny kostium wykonany z luźno połączonych kolorowych taśm. Grający Maksa, australijski tenor Steve Davislim został zamieniony w liściaste drzewo, a występujący w roli Kiliana słoweński baryton Matjaź Robavs otrzymał jasno brązowy kostium z wielkimi literami "BAUER" (oczywiście pokrytym kryształami Swarovskiego), Kuno, którego śpiewał niemiecki bas Reinhard Dorn, miał na sobie brązowy garnitur z słojami drzewnymi, Otokar (w tej roli wystąpił austriacki baryton Klaus Kuttler) śpiewał we fraku, który zamieniał go w wielkiego jaszczura. Natomiast Kasper - tę partę wykonywał świetny rosyjski bas Dimitry Ivashchenko - został zakuty w olbrzymie złote łańcuchy oblepione kryształami, a oplatające się wokół jego ramion, torsu, rąk i bioder. Podobnie dosłownie potraktowali projektanci Samiela, którego zagrał niemiecki aktor teatralny i telewizyjny Ronald Spiess, przypinając mu do czarnego garnituru wielki ideogram czerwonej błyskawicy wysadzanej również kryształami.

Co się projektantom udało to jednolite kostiumy dla rewelacyjnego Chóru Filharmonii Wiedeńskiej: w pierwszej części opery czarne, a w drugiej białe uproszczone tradycyjne ubrania bawarskie. Wszyscy mieli na sobie takie same peruki i czerwone buty. I faktycznie publiczności o sutej kiesie tak bardzo się spodobała interpretacja chóru myśliwych "Was gleich wohl auf Erden", że ją w połowie przerwali burzą oklasków. Orkiestrą Kameralną Mahlera dyrygował zaś niemiecki dyrygent Thomas Hengelbrock. Niestety cały spektakl był nagłaśniany z powodu symultanicznej transmisji internetowej, więc jakoś dźwięku i głosów była często zniekształcona, a przecież nowa przestrzeń Festspielhaus powinna mieć idealną akustykę. Może następny razem Wilson zwolni tempo i będzie ostrożniej dobierał swoich współpracowników.

                                                                       Ewa Kara