Przegląd nowości

"Cavalleria rusticana" i "La Navarraise" w Opéra de Saint-Etienne

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 21, listopad 2011 01:00

Reżyserujący dzieło Masseneta Jean-Louis Grinda (aktualnie dyrektor opery w Monte-Carlo) przeniósł akcję do naznaczonego bestialskimi mordami i masakrami okresu hiszpańskiej wojny domowej z ubiegłego wieku, w której również brali udział wciąż aktywni karliści, walczący u boku nacjonalistów przeciwko republikanom. W ten sposób indywidualny konflikt pomiędzy tytułową bohaterką i ojcem Araquila zostaje pokazany na szerszej płaszczyźnie konfrontacji politycznej, która uniemożliwia szczęśliwe spełnienie miłości młodej pary. Jedyną perspektywą staje się w tym przypadku śmierć i szaleństwo. W budowanej przez Grindę dramaturgii maksymalnie zostaje wykorzystany fakt, że Anita jest jedyną kobietą oscylującą w tym męskim i wojskowym środowisku. Prosta i nie ulegająca zmianie scenografia autorstwa Rudy'ego Sabounghi, odpowiednio podświetlona przez Laurenta Castaingt, ogranicza się do zbudowanej z nagromadzonych krzeseł barykady, nad którą dostrzegamy przygnębiające swym ponurym zabarwieniem i jakby zapowiadające nadchodzący dramat niebo. Owa czasem ulegająca przesunięciu barykada ułatwia prowadzenie sprawnej gry aktorskiej powracających do obozu lub wyruszających do boju protagonistów.

Z kolei inscenizujący Rycerskość wieśniaczą Vincent Vittoz koncentruje swą wizję na uniwersalnym wymiarze rozgrywającego się pomiędzy czwórką bohaterów dramatu, dlatego też nie przywołuje w niej wzmiankowanej w libretcie sycylijskiej wioski. Zamiast tego kreśli poszczególne miejsca akcji za pomocą wypełniających całe pudło sceniczne i często zmieniających położenie płacht materiału. Na ogół pozbawione są one elementów dekoracyjnych i tylko na niektórych z nich umieszczone zostały symboliczne, odnoszące sie do treści opery znaki. Do najważniejszych z nich należy przedstawiający przygniatający Santuzzę ciężar wartości chrześcijańskich, społecznych i moralnych krzyż, który wznosi się do góry w epizodzie, podczas którego bohaterka nie zostaje wpuszczona do kościoła ze względu na ciążący na niej grzech przeciwko świętym więzom małżeńskim. Natomiast widoczne na materiale plamy krwi zwiastują popełnioną w afekcie przez Alfio na Turridu zbrodnię, a - ponieważ opowiadana historia rozgrywa się podczas Świąt Wielkanocnych - także łączą niejako pasję miłosną Santuzzy z Pasją samego Chrystusa. Zarówno dramaturgiczna, jak i wizualna warstwa obu inscenizacji wywiera na widzach niezapomniane wrażenie, również z powodu ich ścisłego związku z muzyką omawianych dzieł.

• « poprz.
• nast. »