Przegląd nowości

Nabuchodonozor na zgliszczach jerozolimskiej świątyni

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 15, marzec 2024 22:42

Jej następczynie wypracowały odpowiednie środki techniczne, dzięki którym nie ryzykują utraty głosu. Ukraińska śpiewaczka Oksana Nosatowa największe wrażenie wywierała, kiedy intonowała górne dźwięki w dynamice piano i stopniowo rozszerzała ich natężenie, czy też sięgała po mezza voce, na przykład w kawatynie Anch'io dischiuso un giorno. Wtedy i koloratury były bardziej wyraziste i perlące się. W forte przybierały odcień glissandowy.

Z kolei schodzenie do rejestru piersiowego raziło pewną sztucznością i manieryzmem. W moich uszach odżywało zatem wspomnienie Moniki Swarowskiej być może Abigail wszechczasów? Pewnej zarówno w górze skali, jak i w dole, z prawdziwą, wzorową koloraturą. Jak Mojżeszowi Jahwe objawia się w gorejącym krzewie, tak w partyturze Verdiego w dźwiękach wiolonczeli: w kawatynie Zachariasza w drugim akcie, Nabuchodonozora w czwartym, wreszcie w finale towarzyszy śmierci Abigail. Łukasz Gaj natomiast to lekki tenor o zdecydowanie lirycznym zabarwieniu, a zatem przydaje Ismaelowi  rysów pewnej chwiejności, niepozbawionej oznak słabości.

Ostatnio pięknie rozwija się wokalnie Tomasz Kuk. W tej samej roli zachwycał dramatycznym tembrem swego głosu, pewnością jego prowadzenia, również w kantylenach. Żałować należy, że kompozytor nie przewidział dla niego osobnej arii. Z kolei Fenena posiada takową Oh dischiuso è il firmamento!, ale tak umieszczoną, bez pauzy generalnej, że jej wykonawczyni pozbawiona jest możliwości otrzymania owacji. O odpowiedzialności, z jaką potraktowano to przedsięwzięcie, świadczyć może fakt, że nawet partie epizodyczne obsadzono pierwszoplanowymi solistami, jak Agnieszka Kuk w roli Anny, co wpływa na podniesienie poziomu całości.

• « poprz.
• nast. »