Przegląd nowości

Oszust matrymonialny – „Don Giovanni” z MET

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 23, maj 2023 10:48

Wirtuozowskie fioritury występują również w drugiej arii Il mio tesoro, intanto jej narzeczonego Don Ottavia, który znalazł godnego odtwórcę w angielskim tenorze Benie Blissie (kiedyś tę partię z powodzeniem wykonywał w MET Wiesław Ochman), choć postaciowo wpisywał się w stereotypowe ujęcie płaczliwego kochanka, co wyrażało się między innymi w nadużywaniu mimiki brwi, nieco manierycznie towarzyszącej śpiewowi.


Z kolei Anna Maria Martínez w partii Donny Elwiry ujmowała muzykalnością, subtelnie intonując wysokie tony i stopniowo zwiększając ich dynamikę.
Leporello Adama Plachetki wywierał wrażenie bardziej pod względem ujęcia aktorskiego, na przykład w przywołanej arii katalogowej Madamina niż muzycznego.
 Zjawiskowy, prawdziwy basso profondo Ołeksandr Cymbaluk przydał wokalnie nieziemskiego tchnienia Komandorowi, choć pomysł reżysera, by pozostawić go w postaci w jakiej zginął, w znacznym stopniu odbiera mu nadprzyrodzonej grozy.

Z jego przelanej krwi wyrasta poniekąd czerwony kwiat, umieszczony w miejscu jego śmierci przez córkę. W drugim akcie zmienia on jednak barwę na żółtą, czyżby domagając się w ten sposób od żyjących pomsty, której w końcu przychodzi mu dokonać samemu? Prowadząca przedstawienie zza pulpitu dyrygenckiego Nathalie Stutzmann w scenie śmierci Komandora oraz w następującym po niej duecie Donny Anny i Don Ottavia nad jego ciałem wprowadzała ekspresyjne pauzy, przydając w ten sposób sytuacji dramatycznej wymowy. Później jednak nie potrafiła tchnąć większej dynamiki w nieco mechaniczne następstwo kolejnych numerów muzycznych: recytatywów, arii, duetów i ansambli.


                                                                              Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »