Przegląd nowości

Oszust matrymonialny – „Don Giovanni” z MET

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 23, maj 2023 10:48

Później wszakże dołączą do reszty i zakryją twarze.
Z kolei dekoracja zaprojektowana przez Jana Versweyvelda wyobraża placyk u zbiegu ulic niczym w klasycznej tragedii francuskiej, przestrzegającej jedności miejsca. Dopiero w finale, wraz z przybyciem ducha Komandora, ściany zamykają się za nim, więżąc tytułowego bohatera w śmiertelnej pułapce, a projekcje wideo materializują zjawiające się po niego piekielne larwy.


Niekiedy można zetknąć się z psychoanalitycznymi sugestiami jakoby Don Juan nie tyle pożądał uwodzonych kobiet, ile związanych z nimi mężczyzn? Zastanawiającym jest też jego ścisła więź z Leporellem, narzekającym wciąż na uciążliwości służby, ale nadal na niej pozostającym. Poza tym zamieniają się rolami i strojami na początku drugiego aktu, co ściąga na Leporella gniew ofiar Don Giovanniego i na swoją obronę wyznaje, że tamten skradł mu niewinność (l'innocenza mi rubò).

A może „zwodziciel z Sewilli” Tirso de Moliny, z pierwszego opracowania tego wątku, jest rzadszym przykładem osoby biseksualnej? Tego rodzaju refleksje przychodziły do głowy w czasie spektaklu, ponieważ brakowało mu niezbędnej wartkości. 
Peter Mattei w tytułowej roli wyróżnił się w canzonetcie z mandoliną Deh, vieni alla finestra, o mio tesoro!, wykonanej z dużym wyczuciem odpowiadającego jej klimatu, między innymi poprzez odwołanie się do ekspresyjnego falsetu, przydającego śpiewowi zmysłowego powabu.
 Federica Lombardi jako Donna Anna ze swobodą pokonywała wokalizy w arii Non mi dir, bell'idol mio, które miał za złe Mozartowi wagnerysta Zdzisław Jachimecki w swoim studium o tej operze.


• « poprz.
• nast. »