Przegląd nowości

Joseb Stalin i Siergiej Prokofiew nie żyją

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 27, kwiecień 2023 20:28

To do nich właśnie, związanych z nimi przerysowań i przejaskrawień odnoszą sie zapewne inwektywy z przytoczonego na początku donosu. Szczególną nadwyrazistością odznacza się ujęcie ról Niny, żony Szostakowicza, oraz kolejnej personifikacji formalizmu przez Ewę Bregułę. Robert Żurek jako Mężczyzna z portretem Prokofiewa od czasu do czasu uosabia go w opowieści snutej przez Szostakowicza.

W momentach frenetycznych kulminacji do zespołu dołącza reżyser z tamburynem – wizja hitlerowskiej inwazji do słynnego, narastającego motywu marszowego z VII Symfonii „Leningradzkiej”. Wiesław Hołdys jest szczególnie wyczulony na stronę muzyczną spektaklu, który rozgrywa się w piwnicach kamienicy przy ulicy Kanoniczej i muzyka z rozstawionych głośników bierze w posiadanie całą przestrzeń, osaczając zebraną w niej publiczność (nawiasem mówiąc przywołany już Ejzensztejn planował w swojej inscenizacji Wagnerowskiej Walkirii w moskiewskim Teatrze Bolszoj, by w scenie Cwałowania za pomocą podobnego efektu budynek zadrżał w posadach, ale mu na to nie pozwolono).

Tym „hałaśliwym” instrumentem z donosu jest teremin, rosyjski poprzednik fal Martenota, dzięki Alicji Margolin dostarczający niezwykłej aury dźwiękowej  (oprac. muz. Michał Braszak). Przedstawienie Wiesława Hołdysa stanowi przestrogę przed wszelkimi totalizmami, formatującymi ludzi według przyświecających im zasad religijnych lub ideologicznych, bynajmniej nie będących wyłącznie zjawiskami historycznymi. Na dodatek czyni to w atrakcyjnej formule estetycznej.

                                                                          Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »