Przegląd nowości

Garstkę ziemi dłoń przyjazna rzuci...

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 29, listopad 2022 07:53

Stworzył więc niejako własny utwór poetycki, który od dosyć łagodnych i marzycielskich wizji np. „o wyspach szczęśliwych” Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego przechodzi do mrocznych niepokojów, czy koszmarów, które pojawiają się nocą, by w finale oddać hołd zmarłym ludziom i miastu, które brutalnie zabito. I tu pieczęć patetycznie przystawia Kazimierz Przerwa-Tetmajer w swoim hymnie Na Anioł Pański biją dzwony, który pojawiał się też w pierwszej części dzieła.

Tekst ten wykorzystywali już wcześniej muzycznie Mieczysław Karłowicz i Henryk Mikołaj Górecki. Tu jednak stwarza on szczególnie ważny, podniosły klimat unoszącego się sacrum. Dobrze się stało, że na ekranie zawieszonym nad sceną wyświetlano słowa owego libretta, bowiem wiadomo, że nie wszystkie słowa śpiewane są zrozumiałe, wiele też zależy od dykcji wykonawców. Tu najdoskonalsza okazała się Anna Bernacka, nieźle też wypadł Mariusz Godlewski. Najtrudniej było uchwycić słowa wyśpiewywane przez sopranistkę, jednak miała ona partię pełną melizmatów, wysokich skoków i innych utrudnień wokalnych.

Artyści niekiedy pomagali tekstowi po prostu melodyjnie wypowiadając kluczowe słowa. Maciej Tworek dyrygował solistami, chórem i orkiestrą TW-ON w sposób bardzo przejrzysty, spokojny i płynny. Pod jego batutą mieliśmy przegląd najlepszej symfoniki Krzysztofa Pendereckiego, czerpiącego z doświadczeń impresjonizmu i ekspresjonizmu muzycznego. Rzadko natomiast w warstwie dźwiękowej pojawiały się charakterystyczne dla tego kompozytora zwroty narracyjne, coś co jest natychmiast rozpoznawalne i stanowi indywidualny idiom tego twórcy. Kompozycja Pieśni zadumy i nostalgii była w szerokim tego słowa znaczeniu postromantyczna, więc po prostu piękna.

                                                                     Joanna Tumiłowicz

• « poprz.
• nast. »