GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowościTreny dla umierającej planety
Strona 1 z 2 Dwanaście ich, skromniej nazywanych pieśniami, składa się na operę łotewskiego kompozytora Kristsa Auznieksa NeoArctic do angielskiego libretta islandzkiego poety Sjóna, zaprezentowanej w ramach jubileuszowego, dwudziestego festiwalu muzyki współczesnej „Sacrum Profanum“. Paralelnie do niefiguratywnych sztuk wizualnych rozwija się afabularna opera, pozbawiona uchwytnej opowieści, a co za tym idzie i akcji (np. Opera abstrakcyjna Borisa Blachera czy Wolność przyzywa wolność Eugeniusza Knapika). Zastępuje je czysta forma muzyczna wsparta w wersjach scenicznych przez projekcje wideo, na których spoczywa zadanie zdynamizowania przebiegu tak pomyślanej manifestacji artystycznej. Za tę jej stronę odpowiadali duńscy artyści spod znaku formacji Hotel Pro Forma (reż. Kirsten Dehlholm, dek. Anne Mette Fisker Langkjer, kost. Wali Mohammed Barrech, wideo: Adam Ryde Ankarfeldt, Magnus Pind Bjerre, światło: Jesper Kongshaug).
W przypadku omawianego NeoArcticu rzecz rozgrywa się na tle tworzącej horyzont udrapowanej białej materii, która w trakcie spektaklu zmienia swoje ukształtowanie. Przed nią pozowani są śpiewacy, którzy wraz ze wspomnianą tkaniną stanowią ekrany dla wyświetlanych kompozycji, przenikających poprzez ich kostiumy. W większości przypadków posiadają one ornamentalny charakter, choć kilka razy wyłaniają się konkretne przedstawienia figuralne jak oceaniczne wyspy utworzone z cywilizacyjnych odpadów we wstępnej Pieśni dla plastiku, obrazy miast i krajobrazy w Pieśni dla turbulencji, zarysy kontynentów w Pieśni dla temperatury. Wyszukanym kompozycjom wizualnym odpowiadała misterna faktura brzmieniowa.
|
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |