Przegląd nowości

Festiwal w Salzburgu 2022: Gaetano Donizetti „Łucja z Lammermoor”

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 05, wrzesień 2022 23:12

Czy to głos piękny – właściwa odpowiedź brzmi: kwestia gustu. Ja mam z nim problem taki mniej więcej jak z niezwykle przez krytyków cenionym Alfredo Krausem: ten głos odczuwam jako szary, pozbawiony słonecznego blasku włoskich tenorów. To wolumen określany przez Francuzów jako „lyrique-leger”, przez Włochów: lirico-leggiero. Obok Krausa kojarzy mi się z Cesare Valettim i Leopoldem Simoneau. I podobnie jak oni onieśmiela wręcz techniką oddechu, cieniowaniem fraz, a także lirycznym wyrazem.

Ostatnia scena opery z dwiema ariami tenora była w wykonaniu Bernheima przeżyciem nie do zapomnienia. Ludovic Tezier to po prostu najlepszy dzisiaj baryton na świecie, spadkobierca licznych francuskich tenorów dalekiej przeszłości (można powiedzieć: odnowiciel tradycji), a w partii Enrica porównywalny do najlepszych kreacji płytowych (sam też nagrał ją parę lat temu): Ettore Bastianini, Robert Merrill, Piero Cappuccilli, Mario Sereni, Sherrill Milnes.

Bardzo dobry był bas Roberto Tagliavini w partii Raimonda, adekwatni do wymagań Ann-Kathrin Niemczyk jako Alisa i Seungwoo Simon Yang jako Normanno. Odkryciem wieczoru był dla mnie młody (na oko dwudziestoparoletni) tenor włoski Riccardo Della Sciucca. Krótką, ale niezwykle trudną partię Artura zaśpiewał brawurowo dźwiękiem słonecznym i zmysłowym, typowo włoskim, w którym wyczułem potencjał na pełnego tenora lirycznego, a może w przyszłości lirico-spinto. Raczej się nie mylę, skoro zapowiadając przed wielu laty koncerty 23-letniej Angeli Gheorghiu i 21-letniej Aleksandry Kurzak powiedziałem publicznie: to głosy przyszłości. Grała znakomicie Mozarteumorchester Salzburg. Świetny był chór: Philharmonia Chor Wien. Dyrygował stylowo i brawurowo Daniele Rustioni.

                                                                     Piotr Nędzyński

• « poprz.
• nast. »