Przegląd nowości

V Festiwal im. Kromera w Bieczu – nurt instrumentalny

Szczegóły

Opublikowano: środa, 18, wrzesień 2019 14:15

W przypadku recitalu związanej z Krakowem fińskiej skrzypaczki Sirkki-Liisy Kaakinen-Pilch dzień później, przy całym zachowywanym pietyzmie wobec reguł historycznego wykonawstwa, mieliśmy do czynienia z wyrazistą osobowością interpretacyjną, odznaczającą się znacznym temperamentem, nigdy wszakże nieprzesłaniającym autorskich intencji wykonywanych utworów. Artystka w równej mierze potrafiła wydobyć pokłady znacznej pomysłowości i ekspresji zarówno z kompozycji nienależących do szczytowych osiągnięć swych twórców czy epoki, która je wydała, jak i tych należących do ścisłego kanonu muzycznego dziedzictwa.

A więc wyeksponowanie tremolującego motywu otwierającego i przewijającego się na przestrzeni całej Fantazji przypisywanej Sebastianowi Nauowi, choć jej atrybucja nie do końca jest pewna. Z kolei w anonimowej Suicie g-moll urzekały szczególnie muzykalność w Sarabandzie, przejawiająca się w bogactwie zastosowanych odcieni dynamicznych, oraz wyrazista taneczność w Courante. 

Z kolei w II Suicie Johanna Paula von Westhoffa znaczne wrażenie wywarło operowanie bogatą agogiką w Allemande, głęboko przemyślane rozkładanie akcentów i pauz wkradających się do muzycznego przebiegu, porywała natomiast wręcz do tańca zamaszysta Gigaz pizzicatem pod koniec i powtórzeniem w lżejszej dynamice. W Passacaglii, zamykającej cykl sonat misteryjnych, zwanych też różańcowymi, Heinricha Ignaza Franza von Bibera zwracała uwagę nade wszystko pogłębiona refleksyjność, znajdująca odzwierciedlenie w odpowiednim doborze temp oraz szczególnej wrażliwości na barwę dźwięku. W przypadku III Partity BWV 1006 Johanna Sebastiana Bacha wirtuozowskie zacięcie w Preludium, ściszonym przy powtórzeniu, i popisowa Giga okalały bardziej powściągliwe wykonanie środkowych ogniw, pozwalające na wewnętrzne uspokojenie i chwile zadumy. 

• « poprz.
• nast. »