Przegląd nowości

Wawelskie wieczory Opery Krakowskiej

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 11, lipiec 2019 14:57

Prowadząca koncert uporczywie mówiła w tym kontekście o cytatach, a to jednak co innego niż wyjątki, fragmenty czy wyimki, albowiem dotyczy wykorzystania najczęściej kilku – lub kilkunastotaktowego tematu lub motywu zapożyczonego z innego utworu, a zostaje przywołane w celu znaczącego odniesienia, często o parodystycznym wydźwięku – na przykład narzekania Leporella na tytułowego Don Giovanniego, pojawiające się w partii Niklasa w Opowieściach Hoffmanna Jacques’a Offenbacha czy autocytaty Mozarta z własnego Wesela Figara w scenie uczty przywołanego wyżej Don Giovanniego, a więc wyimki lub ustępy z nich, a nie, na miłość Polihymnii, cytaty jak znowu zapewniano słuchaczy w słowie wiążącym złożony z nich koncert.

Z satysfakcją odnotowałem dobrą formę Katarzyny Oleś-Blachy. Można było odnieść wrażenie jakby Moniuszko pisał z myślą o głosie tej artystki, skoro w jej śpiewie nie odczuwało się wysiłku, zwłaszcza w wirtuozowskiej arii włoskiej Ewy Perché belli labbri che Amore z Hrabiny, która stwarza okazję do popisania się technicznymi umiejętnościami w zakresie koloratury.

Szkoda że Tomasz Kuk, dysponujący typowo dramatyczną odmianą głosu tenorowego, nie zdecydował się na utrzymaną w takim charakterze pierwszą arię Jontka I ty mu wierzysz, pochodzącą jeszcze z wileńskiej wersji Halki, gdzie partia ta przeznaczona była dla barytona. Mnie tym razem bardziej przypadła do gustu w interpretacji tego śpiewaka aria Stefana „z kurantem” Boże mój! Melodia ta...ze Strasznego dworu. Dotąd uważałem, że głos Tomasza Kuka jest nieco za ciężki na potrzeby tej partii.

• « poprz.
• nast. »