Przegląd nowości

Pieśni bez słów i urzekająca klarnecistka

Szczegóły

Opublikowano: środa, 03, kwiecień 2019 11:57

W zaprezentowanej kadencji, na wzór fortepianowej wersji Koncertu skrzypcowego D-dur Beethovena, towarzyszyło solistce dyskretne tremolowanie kotłów, przy których zasiadała Marie-Ange Petit. Isabelle Faust czujnie towarzyszyła orkiestra, wyróżniająca się brzmieniem głęboko osadzonym w instrumentach, dzięki czemu tutti nigdy nie było równoznaczne ze zgiełkliwością czy hałaśliwością.

Nie wszystko w tym wypadku da się wytłumaczyć łagodniejszym dźwiękiem historycznych smyczków zaopatrzonych w jelitowe struny. Poza tym w skrajnych ogniwach na pierwszy plan od czasu do czasu wysuwał się bardziej przenikliwy dźwięk historycznych fletów. Solistka i dyrygent dwóm pierwszym ogniwom Koncertu: Allegro non troppo i wspomnianym Adagio nadali przede wszystkim liryczne znamiona, a zarazem jakby zamierzali wydobyć akademicki charakter tej muzyki.

Dopiero w rondzie Allegro giocoso, ma non troppo vivace zdecydowali się na w pełni symfoniczny rozmach, zgodnie z przypisywanym temu utworowi takim właśnie charakterem. Nie do końca jedynie komponowała się z tym repertuarem zbyt „rapsodyczna”, jakby to ujęła prof. Alicja Helman, rustykalna sukienka niemieckiej artystki. Zrazu w symfonii Schumanna wydawało mi się, że Philippe Herreweghe stworzył wspaniały instrument jakim jest Orchestre des Champs Élysées, ale może powinien go powierzać innym dyrygentom o większym temperamencie, nieograniczającym się do taktowania.

• « poprz.
• nast. »