Przegląd nowości

Reportaż muzyczny i apoteoza rytmu

Szczegóły

Opublikowano: środa, 27, marzec 2019 20:45

Na dodatek momentami nie dostawało wystarczającej precyzji rytmicznej. Z kolei w Koncercie fortepianowym G-dur Maurice’a Ravela rozlegają się echa muzyki hiszpańskiej w fortepianowej ekspozycji Allegramente, konkurujące o lepsze z bluesowymi w sekcji dętej orkiestry. Całość otwiera uderzenie frusty, rozlegające się także w finale, a kapryśny rytm prowadzi do efektownego acceleranda w kodzie. Liryczne intermezzo Adagia rozdziela skrajne ogniwa, a w finałowym Presto jeszcze raz dają znać o sobie motywy jazzowe.

W słuchaniu tej kompozycji przeszkadzało mi niewystarczające porozumienie pomiędzy solistą a dyrygentem, co do przyjęcia wspólnej strategii, czy położyć większy nacisk na kolorystyczną migotliwość fakturalną czy kontrasty agogiczne. Zwłaszcza w pierwszej części zbywało też na wyrazistszym pulsie. Stąd pianista Charles Richard-Hamelin lepiej odnalazł się w kadencji, a także w zagranym na bis, jak przystało na laureata II Nagrody na ostatnim Konkursie Szopenowskim, Nokturnie cis-moll op. posth., uwalniając go od przesadnej emocjonalności na rzecz skupienia się na zarysowaniu samego przebiegu muzycznego. Punktem ciężkości programu omawianego koncertu okazało się wypełniające drugą część wykonanie III Symfonii g-moll op. 42 Alberta Roussela, kompozytora w czasach mojego dzieciństwa bardzo popularnego i po którego partytury często sięgano, dziś nieco zapomnianego i prawie nieobecnego w repertuarze. A zatem należy poczytać za zasługę Charles’owi Olivieri-Munroe przywrócenie współczesnym słuchaczom tej wartościowej muzyki. Poza tym skupieniem się w pracy z orkiestrą prawie wyłącznie na tej pozycji da się może wytłumaczyć wytknięte wcześniej niedociągnięcia ją poprzedzających.

• « poprz.
• nast. »