Przegląd nowości

Wszystko o Donizettim (16)

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 05, maj 2020 07:00

W 1846 roku wydobył go z zapomnienia Teatro San Carlo w Neapolu, gdzie zresztą premiera Jana z Paryża przeszła również bez większego echa. Na tym zakończyła się kariera tego urokliwego (jednak) operowego drobiazgu. Dotychczas też nie pojawił się Gianni di Parigi ponownie ani na scenie La Scali w Mediolanie, ani Teatro San Carlo w Neapolu. Inne włoskie teatry też nie przejawiają większego zainteresowania tym dziełem. Wystawiono to dzieło, jako ciekawostkę, dopiero 20 sierpnia 1988 toku w Teatro Donizetti w Bergamo. Wiarosław Sandelewski pisze w swojej biografii Donizettiego, że: Jan z Paryża, uznany za operę komiczną, jest w istocie rodzajem baśni dla dorosłych, w której biorą udział książęta i księżniczki, dworzanie i przedstawiciele ludu, a ich jedynym zadaniem jest zabawić widza i słuchacza.

W istocie tak jest! Syn króla Francji pragnie poznać swoją przyszłą żonę, księżniczkę Nawarry. Dlatego w przebraniu bogatego mieszczanina zatrzymuje się w gospodzie, w której ma się zatrzymać jego przyszła narzeczona. Udaje mu się dla siebie i towarzyszącego mu orszaku wynająć wszystkie wolne  pokoje. Tak więc mająca się zatrzymać w tej gospodzie księżniczka nie może wynająć pokoju. Jan oczywiście proponuje jej gościnę w jednym ze swoich pokoi, co zostaje skwapliwie przez nią i jej otoczenie zaakceptowane. Także z jej zadowoleniem zostaje przyjęte złożone przez Jana zaproszenie na kolację, podczas której Jan i księżniczka zdradzają swoją tożsamość i wyznają sobie miłość. Trochę to naiwne, ale „ubrane” przez kompozytora w pełną finezji i wdzięku muzykę sprawia słuchaczowi i widzowi prawdziwą przyjemność. Akcja toczy się wartko, a postaci ujmują temperamentem i niewymuszoną vis comica. Ponieważ prawie niemożliwością jest spotkać Gianni di Parigi na scenie jedynym sposobem by poznać tę urokliwą operę jest jej jedyne – zresztą – nagranie. Dokonano go we wrześniu 1988 roku w Bergamo podczas Festiwalu Donizettiego, gdzie operę wystawiono po ponad stuletniej nieobecności na scenie. Główne partie śpiewają Luciana Serra (Księżniczka Nawarry), Giuseppe Morino (Jan z Paryża), Angelo Romero (mistrz ceremonii), Elena Zilio (Oliviero). Dyryguje Carlo Felice Cillario. 

Drugie dziełko, urocza farsa Rita, ou Le mari battu (Rita, albo żona mnie bije), mimo świetnej muzyki, pełnych blasku arii i duetów też nigdy nie zyskała większego powodzenia. Opera została odnaleziona w pozostawionych przez Donizettiego w Paryżu stosie partytur, szkiców i nut. Powstała przypuszczalnie w 1841 roku, do francuskiego libretta Gustave Daeza, ale jej twórca zajęty już w tym czasie pracą nad Marią Padilla nie zabiegał o jej wystawienie. Później zajęty kolejnymi projektami zupełnie o niej zapomniał. 

• « poprz.
• nast. »