Przegląd nowości

„Stabat Mater” Dvořáka w Opéra national de Montpellier

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 11, luty 2017 15:22

Siła oddziaływania poszczególnych odsłon tkwi też w spowolnionych ruchach wszystkich wykonawców i niespiesznym prowadzeniu gry scenicznej, w umiejętnym wykorzystaniu przestrzeni i niemalże malarskim prowadzeniu świateł ze szczególnym uwydatnianiem biało-czarnych kontrastów. Najgłębsze doznania wywołuje jednak przede wszystkim niemalże mistyczna interpretacja partytury Dvořáka zaproponowana przez stojącą na czele Orkiestry Narodowej Montpellier i chóru miejscowej opery dyrygentkę Laurence Equilbey, która dziesięć lat temu utrwaliła już dla firmy Naïve rzeczone dzieło na płycie, tylko w wersji z towarzyszeniem fortepianu (z udziałem wybitnej pianistki Brigitte Engerer). Pod batutą Equilbey narracja muzyczna rozwija się płynnie i ujmująco naturalnie, uwydatniając swój kontemplacyjny, elegijny, a niekiedy wręcz egzaltowany charakter. Stonowana dynamika i pozbawiona nadmiaru melodyka są tyko z rzadka przełamywane nieco bardziej dramatycznymi porywami, a cechująca tę muzykę różnorodność stylistyczna nie odbiera jej w żadnym momencie pobożnego skupienia i zdolności do oddania sensu podawanego tekstu. 

Na koniec trzeba jeszcze podkreślić doskonały poziom kwartetu solistów, którzy w dużej mierze przyczyniają się do powodzenia tego niewątpliwie trudnego do realizacji przedsięwzięcia. Nie tylko bowiem bezbłędnie odnajdują się w opisanej konwencji teatralnej, ale także, pomimo młodego wieku, imponują dojrzałą formą wokalną i dużą wrażliwością muzyczną. Fińska sopranistka Helena Juntunen wzrusza delikatnością idealnie pasującego do fragmentów lirycznych głosu, zwłaszcza kiedy w pewnym momencie dochodzi on z wysokości przestrzeni scenicznej. Przejmująco brzmi tajemniczo przyciemniony i pięknie nasycony alt polskiej artystki Agaty Schmidt, która po swoim trzyletnim stażu w Atelier Lyrique Opery Paryskiej miała już okazję zabłysnąć swoim nieprzeciętnym talentem na ważnych scenach Europy, a także zaprezentować się przed publicznością w Polsce. Ponadto nie zawodzą pochodzący z Białorusi i dysponujący szlachetnie brzmiącym basem Ilya Silchukov oraz przybyły z Turkmenistanu Doviet Nurgeldiyev, śpiewający świetlistym i eterycznie lekkim tenorem. Nic dziwnego, że występ tej wyśmienicie ze sobą współpracującej czwórki młodych artystów spotkał się z gorącym przyjęciem urzeczonych słuchaczy.

                                                                                       Leszek Bernat

• « poprz.
• nast. »