Przegląd nowości

Sceniczny powrót Szymona Laksa w Montpellier

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 08, marzec 2016 13:34

Jest ona tutaj metaforycznie przeciwstawiona ucieleśnianej przez Jaskółkę piosence (świetna kreacja Alix Le Saux), która w inscenizacji Sandry Pocceschi za sprawą swego obsesyjnego refrenu rozprzestrzenia się jak wirus, zarażając kolejno zwierzęce istoty. Bo to właśnie piosenka – jak stwierdza w finale Dziennikarz (Kévin Amiel) – może się stać „wektorem demokratyzacji”.

Utopijna wizja zasypywania przepaści pomiędzy kulturą wysoką i popularną dokonuje się tutaj jednak nie w symbolicznej sferze treści libretta - mówiącego też o nieporozumieniu zachodzącym pomiędzy wyglądem (kobieta) i esencją (piosenka) - lecz w samym języku dźwiękowym Laksa. W ten sposób pod pozorem niemalże wodewilowej lekkości dzieła oraz jego podkreślanych przez reżyserkę onirycznych, czułych i nie pozbawionych humoru klimatów, kryje się bolesny wątek wyobcowania i wykluczenia „obcego gatunku”. Trudno zresztą nie dostrzec zbieżności pomiędzy sytuacją tytułowej Jaskółki z losem samego kompozytora, cudem ocalonego z obozu w Oświęcimiu, a następnie zepchniętego na margines powojennego życia muzycznego, zdominowanego przez obcy mu radykalizm nowych systemów dźwiękowych. 

Świadomie wpisana w neoklasyczny styl, wciągająca słuchacza swą witalnością, kontrastami i szerokim wachlarzem emocji partytura Laksa znajduje idealnego interpretatora w osobie stojącego na czele Orkiestry Opery w Montpellier Davida Niemanna, który umiejętnie uwydatnia momenty jej starannie zaplanowanej niestabilności harmonicznej, rytmiczne zwroty i nieprzeciętne walory uprzywilejowującej instrumenty dęte orkiestracji.

• « poprz.
• nast. »