Przegląd nowości

Sceniczny powrót Szymona Laksa w Montpellier

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 08, marzec 2016 13:34

Otóż okazuje się ona być rajem słynnych, bo pochodzących z baśniowej literatury zwierząt: Gołębicy z Arki Noego, Żółwia Ajschylosa, Pstrąga Schuberta, Psa Baskerville’ów, Wieloryba Jonasza… Wśród tych ostatnich panuje wyjątkowe poruszenie wywołane pojawieniem się Jaskółki pod postacią młodej kobiety, odpowiadającej na zadawane jej pytania jedynie za pomocą płaczu lub fragmentów niezwykle niegdyś we Francji popularnej piosenki Bénecha i Dumonta L’Hirondelle du Faubourg (Jaskółka z przedmieścia), stającej się w gruncie rzeczy motywem przewodnim opery, a zarazem jej głównym tematem. W przypadku tytułowej bohaterki mamy bowiem do czynienia nie tyle z ptakiem czy kobietą, co właśnie z ucieleśnieniem owej ulicznej piosenki - czyli według libretta: „całej ludzkości” – już na wstępie odrzuconej przez próżne zwierzęta.

Poetycka, skromna w środkach, ale skuteczna w wymowie inscenizacja Sandry Pocceschi jest zakorzeniona w czasach powstania opery, czyli okresie podboju kosmosu, na tle Zimnej Wojny, i odwołuje się do naiwnej wizji usytuowanego dosłownie w przestrzeni nieba raju, w nawiązaniu do słynnego zdania Gagarina: „Bóg nie istnieje, bo go nie spotkałem”. W trakcie prologu, podczas którego rozlega się śpiewana zza kulis a capella tęskna piosenka L’Hirondelle du faubourg, dwóch kosmonautów (Dziennikarz i Pilot) „ląduje” na scenie jakby prosto z wyświetlanych w tym momencie na dużym ekranie kronik filmowych z lat 60.

Na kreowanej na oczach widza, odcinającej się od świata zewnętrznego planecie pozbawione tożsamości, wrogie i demonstrujące poczucie wyższości zwierzęta o czarnych twarzach, odziane ponadto w identycznie czerwone płaszcze i z koronami na głowach, symbolizują skazaną na zniknięcie ze zbiorowej świadomości kulturę elitarną.

• « poprz.
• nast. »