Przegląd nowości

Falstaff, czyli opowieści lasku windsordskiego

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 21, marzec 2013 20:51

Ostatnia opera Giuseppe Verdiego stanowi przykład wyciągnięcia przez sędziwego kompozytora wniosków z wagnerowskiej reformy tego rodzaju sceniczno-muzycznego i przystosowania ich do włoskich realiów oraz własnego stylu artystycznego. Wyrazem powyższego stało się przede wszystkim usunięcie, poza nielicznymi wyjątkami, zamkniętych numerów solowych i zespołowych i zastąpienie ich przez dialogi, odpowiadające wartko płynącej akcji scenicznej. Dominuje w tym dziele styl konwersacyjny, zanim jeszcze samo to określenie wprowadził Richard Strauss, oparty na parlandzie jako głównej formie śpiewu.

Poza tym partia orkiestrowa, nie wykraczając w zasadzie poza funkcje akompaniatorskie, podpowiada wręcz konkretne rozwiązania sytuacyjne za sprawą ilustracyjnych motywów melodycznych oraz rozwiązań rytmicznych, organizujących ruch sceniczny. Charakteryzuje ją ponadto zastosowanie „uczonych” technik polifonicznych z finałową fugą Tutto nel mondo é burla na czele, raczej obcych tradycji włoskiej. W muzyce też zawarty jest cały komizm sytuacyjny, wynikający z libretta, opracowanego przez Arriga Boito, poetę z tzw. ugrupowania „rozczochranych” i kompozytora w jednej osobie, wcześniej skądinąd zagorzałego przeciwnika Verdiego jako przedstawiciela, w opinii młodszego pokolenia, przebrzmiałych tendencji artystycznych.

• « poprz.
• nast. »