Przegląd nowości

I Fagiolini i wspaniałe interpretacje włoskiej muzyki dawnej!

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 14, wrzesień 2012 11:20

Msza „Ecco sì beato giorno” miała ważne znaczenie dyplomatyczne. Po ukończeniu kompozycji, Alessandro Striggio udał się z Florencji do Wiednia, by ofiarować ją Maksymilianowi II Habsburgowi – władcy Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego – jako dar od swego mecenasa, którym był książę Toskanii, Cosimo I z rodu Medyceuszy. Cosimo próbował wkupić się w łaski cesarza, by ten mianował go królem Toskanii. Próba okazała się jednak daremna. Jak informuje Robert Hollingworth w filmie zamieszczonym na płycie DVD, Striggio wyruszył w tę podróż zimą. Musiał przedostać się przez Alpy, a miał do dyspozycji jedynie dwa konie i osła, który niósł na grzbiecie partyturę dzieła. Po wizycie w Wiedniu odwiedził jeszcze Monachium, gdzie mszą dyrygował prawdopodobnie Orlando di Lasso, oraz Paryż i Londyn.

Kreując mszę „Ecco sì beato giorno”, Robert Hollingworth skupia się na oddaniu detali oraz na nadaniu poszczególnym chórom określonych barw, w związku z czym każdemu z nich przyporządkowuje inny zestaw instrumentów. W konsekwencji powstaje bardzo osobliwy dialog. Hollingworth tłumaczy, że powierzając partie wybranych głosów wyłącznie instrumentom, nawiązuje do tradycji wykonawczych, którym hołdował Orlando di Lasso. Warto dodać, że w nagraniu udział wzięło wielu muzyków zaproszonych z zewnątrz, którzy na co dzień występują w zespołach Fretwork, the Rose Consort of Viols, the English Cornett and Sackbut Ensemble oraz the City Musick[1]. Wśród nich jest też mistrzyni gry na lirze da gamba, Erin Headley.

Rejestracji dokonano w Kościele Wszystkich Świętych w Tooting w Londynie na przełomie września i października 2010 r. Oprócz motetu „Ecce Beatem Lucem”, wszystkie prezentowane tu utwory Striggia są światową premierą fonograficzną. By uzyskać spójność brzmienia w dziełach polichóralnych, reżyserzy nagrania rozmieścili chóry na planie okręgu – w taki sposób, by otoczyły dyrygenta. Pozwoliło im to na stworzenie wyjątkowej przestrzeni dźwiękowej, której doświadczymy słuchając zapisu w systemie 5.1 Surround Audio.

Włoskie nieszpory Anno Domini 1612

Najnowsza płyta zespołu I Fagiolini nosi tytuł „1612 Italian Vespers”. Zawiera ona muzyczną rekonstrukcję drugich nieszporów na święto Najświętszej Maryi Panny Różańcowej. Ogólnie realizacja jest podobna do tych, których niejednokrotnie podejmował się Paul McCreesh: chodzi o możliwie najwierniejsze odtworzenie muzycznej oprawy, która towarzyszyła przed laty wybranej uroczystości. Zestaw kompozycji wypełniających przebieg nieszporów jest owocem fantazji autorów przedsięwzięcia. Jak twierdzi Hugh Keyte w komentarzu dołączonym do tego wydawnictwa, mogłyby być one wykonane gdzieś na północy Półwyspu Apenińskiego na początku XVII wieku. W każdym razie całość pomyślana jest jako dzieło liturgiczne, na które składają się między innymi antyfony, psalmy, hymn oraz Magnificat.

• « poprz.
• nast. »