Trafić na pasek ekranu telewizyjnego

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 03, styczeń 2022 06:57

Pietras Sławomir

Chciałoby się wiedzieć, kto decyduje o wyświetlaniu na paskach telewizyjnych nazwisk dopiero co zmarłych postaci naszego życia publicznego. Jeśli będzie to polityk, satyryk lub aktor, nawet epizodysta, natychmiast jesteśmy o tym informowani. Znajdują się osoby do wspominania, czasem ględzący niemiłosiernie. Jeśli odejdzie z tego świata śpiewak, tancerz lub muzyk, w programach telewizyjnych zwykle o tym ani słowa. Ostatnie przykłady, to brak jakiejkolwiek wzmianki o tak znaczących postaciach naszej sztuki jak Paulos Raptis, czy Kazimierz Pustelak.

Ten ostatni był bodaj jedynym żyjącym śpiewakiem w gronie wybitnych mistrzów polskiej sceny operowej, którzy nie zrobili światowej kariery tylko dla tego, że stykali się z ówczesną rzeczywistością. Przez całe długie życie posiadali znaczną przewagę sztuki wokalnej nad umiejętnościami promocyjnymi i tzw. łutem szczęścia. Wyjątkiem są tu kariery Teresy Żylis-Gary, Teresy Wojtaszek-Kubiak, Zdzisławy Donat, czy Wiesława Ochmana.

Do tego pokolenia niemal w całości już poza ziemskim padołem należał Kazimierz Pustelak, urodzony w roku 1930 na Rzeszowszczyźnie, a następnie wykształcony w zawodzie inżyniera rolnika. Jako 25 - letni młodzieniec otrzymał szansę profesjonalnego śpiewania, najpierw w Chórze Polskiego Radia, a następnie w Operze Krakowskiej, gdzie już wówczas kilkakrotnie oglądałem go na scenie. W tym okresie kształcił swój piękny tenorowy głos, najpierw pod kierunkiem Marii Świerzawskiej i Józefa Gaczyńskiego, a następnie w krakowskiej Szkole Śpiewu prof. Czesława Zaręby i jego małżonki, wybitnej ongiś śpiewaczki Anieli Szlemińskiej. To właśnie pod ich kierunkiem jego aparat głosowy uzyskał nienaganną technikę, pełnię brzmienia i sposób śpiewania eksponujący urodę naturalnego lirycznego tenora. Wszystko to jest dotąd słyszalne w licznych krakowskich nagraniach z tego okresu, zwłaszcza w repertuarze pieśniarskim i operetkowym.

Po kilkumiesięcznym pobycie w Mediolanie, gdzie był stypendystą La Scali i opracowywał partie tenorowe w aż sześciu włoskich arcydziełach oraz uczestniczył w wykonaniach fragmentów oper Rossiniego, w roku 1961 powrócił do Krakowa.

• « poprz.
• nast. »