Kwiaty i oklaski

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 05, styczeń 2015 10:56

Pietras Sławomir

Od pewnego czasu – w moich młodych latach tego jeszcze nie robiono – artyści podczas ukłonów oklaskują siebie nawzajem. Mniej chyba chodzi tu o koleżeńską admirację, więcej o nakłanianie widzów do przedłużania braw. W teatrach dramatycznych po premierach wykonawcy mają zwyczaj krzyczeć w kierunku widowni: reżyser… reżyser…! Po chwili pojawia się na scenie delikwent w ten sposób wywołany, często sztucznie rozczochrany i niekompletnie ubrany, że niby to do ostatniej chwili reżyserował, wspierał, ratował sytuację, podpowiadał i panował nad wszystkim.

Jeszcze gorzej, gdy jest dyrektorem teatru. Wtedy elegancko ucisza i tak milknące oklaski udręczonych już widzów i zaczyna przemówienie dziękczynne. Najpierw wychwala aktorów, realizatorów, asystentów i pomocników. Potem ekipę techniczną, oświetleniowców, garderobianych, krawców, szewców, butaforów, kasjerki biletowe, obsługę widowni, a nawet motorniczych tramwajów, które przejechały obok teatru podczas przedstawienia. Potem następują podziękowania. Za komuny władzom partyjnym i administracyjnym. Teraz kurii archidiecezjalnej, proboszczowi co poświęcił dekorację i kostiumy, sponsorom za wsparcie i obecność (zwykle pytają, ile jest przerw i czy to potrwa długo), wreszcie rodzinom, znajomym, a zwłaszcza krytykom za recenzje, jakie dopiero napiszą.

Co uczynić z tym dziwacznym procederem kwiatowym i rytuałem oklaskowym? Jestem za uproszczeniem. Kwiaty tylko dla ról głównych, mogą być oczywiście z biżuterią i precjozami. Dla reszty podwyżki i pieniężne nagrody. Misie, laleczki, zwierzaki, flaszki i kwiaty prosto do garderoby. Natomiast oklaski niechby były zawsze spontaniczne, daj Boże frenetyczne, niewymuszone, długie i szczere.

Tego wszystkiego życzę artystom i bywalcom teatralnym w Nowym Roku i na wszystkie następne.

                                                                                           Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »