Taki sobie operowy rachunek sumienia

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 22, kwiecień 2024 06:42

Pietras Sławomir

Coraz częściej bez uprzedzenia kogokolwiek próbuje się nagłaśniać spektakle. Za mojej drugiej dyrekcji warszawskiej żądał tego ode mnie ówczesny dyrektor muzyczny (na szczęście działający  krótko). Kiedy się opierałem, zwłaszcza z kupowaniem super drogiej aparatury, chodził na mnie na skargę do samego ministra kultury. Ten go oczywiście wysłuchiwał i wyrzucił mnie, a nie jego – z powrotem do Poznania. Nikt mu wtedy nie wyperswadował, że nagłaśnianie śpiewaków w operze jest działaniem co najmniej przeciwnym istocie gatunku operowego.

Obecnie prawie w każdym spektaklu występują układy choreograficzne. Nawet w Tosce, Otellu, Cyruliku sewilskim czy Don Pasquale, gdzie jakiekolwiek tańce są nie do pomyślenia. W ten sposób współczesny „geniusz reżyserski” opiera się na tzw. układach ruchu, a choreografowie otrzymują nienależne im tantiemy. Powie ktoś, że opisywane przeze mnie zjawiska, to zwykłe drobiazgi teatralne. Nieprawda, przytoczyłem je aby pokazać, że z szeregu takich zjawisk składa się prawdziwy obraz życia teatralnego.

Oczywiście jeszcze ważniejsze są zaniechania stałych kontraktów z solistami polskich teatrów operowych, co grozi cofnięciem się ich rozwoju w niedalekiej przyszłości, a już teraz powoduje po prostu bezrobocie.

Nieuniknioną pozostaje gruntowna reforma szkolnictwa baletowego, z jego bezproduktywnymi pięcioma państwowymi ogólnokształcącymi molochami baletowymi w Warszawie, Gdańsku, Łodzi, Poznaniu i Bytomiu, opartymi na wziętym jeszcze z czasów sowieckich systemie kształcenia, z olbrzymią liczbą pedagogów tańca i nauczycieli przedmiotów ogólnokształcących, a garstką tylko uczniów (w tym sezonie we wszystkich tych szkołach przystąpi do matury tylko trzech chłopców, reszta to dziewczynki).

I ostatnia sprawa, bo na inne brakuje już miejsca w tym felietonie. Widocznie wymyślił to jakiś tępy urzędnik w ministerstwie. Po zwykle kuriozalnych konkursach na dyrektorów teatrów, pojawiło się stanowisko tzw. zastępcy dyrektora ds. artystycznych. Nic bardziej bałamutnego. Osoba nadająca kształt artystyczny teatrowi, wyznaczająca kierunki jego działania i podejmująca wszystkie decyzje repertuarowe i kadrowe nie może być czyimkolwiek zastępcą tak, jak kiedyś nie był nim Bohdan Wodiczko w Warszawie, Walerian Bierdiajew w Poznaniu, Zygmunt Latoszewski w Łodzi czy Włodzimierz Ormicki w Bytomiu. 

To na razie tyle mojego operowego rachunku sumienia.

                                                                              Sławomir Pietras 

• « poprz.
• nast. »