Przegląd nowości

„Turandot” Giacoma Pucciniego w Teatrze Wielkim w Łodzi

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 12, maj 2022 22:01

Dominik Sutowicz jest wspaniałym artystą obdarzonym rzadkim dzisiaj głosem tenora lirico spinto, może nawet dramatycznego. Przypomina mi trochę zapamiętanego z mojego dzieciństwa i lat licealnych Wacława Domienieckiego. Bogaty, gęsty timbre głosu, wspaniała góra skali, siła i blask to jego atuty. Wraz z Moniką Cichocką dali wręcz karnawał wysokich dźwięków fortissimo. Jego wysokie „c” (opcjonalne, nieczęste na przedstawieniach, obecne w niektórych nagraniach płytowych) po scenie zagadek we frazie: „No, no principessa divina, ti voglio ardente d’amor!” było długo wytrzymane i olśniewające.

Jestem już raczej stary i naprawdę znam sztukę wszystkich tenorów, którzy cokolwiek nagrali, więc pozwolę sobie na nieśmiałą uwagę: zauważyłem pewien brak równowagi między lśniącym, wręcz złocistym wysokim rejestrem a resztą skali, w której głos czasem brzmiał płasko. Ale to da się pewnie łatwo skorygować korzystając z uwag takich tenorów jak Wiesław Ochman, Kałudi Kałudow czy Ryszard Karczykowski.

Świetni byli Ping, Pang i Pong, czyli trzej ministrowie dworu cesarza: Jaromir Trafankowski, Aleksander Zuchowicz i Dawid Kwieciński. Na dobrym poziomie pozostali soliści. Znakomity Chór. Inscenizacja jest fascynująca. Adolf Weltschek i Małgorzata Wolińska stworzyli sugestywny baśniowy świat, delikatnie inspirowany chińską sztuką. W pamięć zapadają tak poszczególne obrazy, o wręcz malarskiej urodzie, jak dramatyczne kulminacje o symbolicznym wyrazie: n.p. przemiana Turandot pod wpływem szoku po samobójczej ( z miłości i oddania) śmierci Liu, gdy do głębi wzruszona otula jej ciało swoim czerwonym płaszczem, a potem w tym samym miejscu ulega namiętnemu, zmysłowemu czarowi Nieznanego Księcia, czyli Kalafa. Który wreszcie wyjawia swoje imię ponownie ryzykując śmierć, ale zdobywając miłość.

                                                                             Piotr Nędzyński

• « poprz.
• nast. »