Przegląd nowości

„Turandot” Giacoma Pucciniego w Teatrze Wielkim w Łodzi

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 12, maj 2022 22:01

Muzyka Pucciniego płynęła pod jego batutą szerokimi falami urzekających dźwięków (brawa dla orkiestry !) cudownie zespolona z głosami śpiewaków, którzy mieli pełny komfort przy tak wspaniale wyczuwającym ich intencje i potrzeby mistrzu batuty. Przypomniałem sobie słuchając muzyki Pucciniego pod dyrekcją Tomasza Tokarczyka mój własny komentarz sprzed prawie półwiecza do nowego wówczas (1972 rok realizacji, 1973 wydania) nagrania pod dyrekcją Zubina Mehty, które przedstawiałem w Polskim Radiu: to więcej niż czar dźwięków, to także zapach egzotycznych kwiatów i barwy najpiękniejszej przyrody.

Partia tytułowa napisana została przez kompozytora dla śpiewaczki o wyjątkowych właściwościach dramatycznego sopranu. Miała niezwykle efektowne wysokie dźwięki, więc poprosiła Pucciniego, żeby nie szczędził wysokiego „c”. Spełnił jej życzenie.  Była to pochodząca z Białegostoku Rosa Raisa. W ciągu niecałego stulecia (prapremiera w La Scali w 1926 roku) najsłynniejszą Turandot stała się Birgit Nilsson, specjalistka od Wagnera oraz – tylko w nagraniu płytowym – Joan Sutherland (pod dyrekcją Mehty).

Można odnotować jeszcze pewne sukcesy Inge Borkh, Montserrat Caballe i Evy Marton. Podobno przymierza się do tej partii Anna Netrebko. Znalezienie Turandot na odpowiednim poziomie graniczy z cudem. W Łodzi się udało. Monika Cichocka śpiewała głosem potężnym i giętkim zarazem, bogatym w alikwoty. Dźwięcznym i wibrującym, ale pewnie osadzonym. Jej wysokie „b”, „h” i „c” miały blask srebra. Dorota Wójcik jako Liu czarowała cieniowaniem dźwięku. Jej „messa di voce” w takich frazach jak „Perche un di nella reggia m’hai sorriso” w pierwszej scenie, następnie w zakończeniu arii „Signore ascolta” w I akcie, w całej arii „Tanto amore segreto”  i w następnej „Tu, che di gel się cinta” w akcie III to absolutne mistrzostwo.

• « poprz.
• nast. »