Przegląd nowości
Licz na (dzieci) siebie
- Szczegóły
- Opublikowano: poniedziałek, 25, kwiecień 2022 20:05
Zapewne nie on – Szekspir – był pierwszym, który dostrzegł problem opieki nad starymi rodzicami, ale stworzony przez niego dramat Król Lear jest najsłynniejszym obrazem w historii regulowania stosunków rodzinnych w tym zakresie. Ogólnie sprawę można przedstawić następująco: Goneria, najstarsza córka dziedziczy nie tylko majątek, ale zdobywa największe przywileje, bo jest ukochaną córką.
Najmłodsza Kordelia ojcu jest niemiła i sama też nie pała do niego miłością. Gdy jednak ojciec schodzi ze sceny okazuje się, że ta nie lubiana i pomijana jest jedyną, która się ojcem zajmuje. Takich historii życie jest pełne i prawie każdy przeżył podobny dramat w swoim otoczeniu. Także autorzy przedstawienia w Teatrze XL, a zwłaszcza autorka i reżyserka Diana Karamon. Tak powstał spektakl Na stare lata pójdę do dzieci.
Przedstawiane są tylko dwie córki – ta lepsza, Regina i ta gorsza Kornelia. Ta pierwsza jest ozdobą rodziny, ma „wspaniałego” męża, dzieci, ciekawą i lukratywną pracę. Ta druga jest rodzinnym patałachem, skazanym na samotność – no chyba, że zajmie się chorym ojcem. Tak klasycznie wygląda opowiadana na scenie historia. Spektakl Teatru XL otworzył jednak furtkę dla innych rozwiązań tej typowej w gruncie rzeczy intrygi. Mamy tu bowiem spektakl interaktywny, w którym to widownia może zaproponować alternatywne wersje. To jest popularna na świecie formuła teatru forum. Forma jest otwarta i w kolejnych wariantach siostry mogą się przecież bardziej sprawiedliwie podzielić obowiązkami przy chorym.
Tylko co to jest sprawiedliwość? Każdy rozumie ją po swojemu. Mogą także używając nieuczciwych argumentów zepchnąć sprawę ojca tylko na jedną stronę. Bywa też, że cała rodzina zapomina o starych rodzicach, którzy stają się beneficjentami pomocy państwa albo sąsiadów, albo umierają w kompletnej samotności (polskie prawo nakazuje dzieciom być opiekunami rodziców). Artykuł 87 i szczegółowe przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nakładają także na dzieci obowiązek alimentacji rodziców.
Stosownie do art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Ale w teatrze może być przedstawiona sytuacja bliższa życiowym realiom. Przedstawienie Na stare lata pójdę do dzieci nie ma więc tylko jednego finału. Kolejne odsłony ukazują szeroką gamę możliwości.
A, co najważniejsze. Gdy reżyserka przerywa tok akcji i prosi o inne propozycje, to publiczność na wyprzódki podsuwa różne rozwiązania. Widać więc, że problem Króla Leara drzemie w każdym z nas, że często przypomina o sobie albo wyrzutami sumienia, albo niezagojonymi ranami i pretensjami do własnej rodziny, bliższej lub dalszej. I zawsze powraca pytanie: – A jak ja powinienem (powinnam) postąpić w podobnej sytuacji? W spektaklu występują: Izabela Górska, Sandra Stencel, Paweł Hajnos, Robert Kibalski, Diana Karamon. Grają przekonująco, z poświęceniem, aż do bólu.
Joanna Tumiłowicz