Przegląd nowości

Co łączy Zygmunta Krauzego z Felixem Mendelssohnem?

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 20, grudzień 2021 21:50

Ramy utworu wyznaczają ustępy przeznaczone na dwa fortepiany, okalające ogniwo z udziałem smyczków. Zamykają zaś spazmatyczne dźwięki fortepianów w wysokim rejestrze. Jest to prawdopodobnie pierwszy przypadek w twórczości Krauzego (poza operami), w którym emocje do tego stopnia dochodzą do głosu. Po wybrzmieniu kompozycji autor podarował jej manuskrypt wdowie po adresacie dedykacji. W pierwszej części Lutosławski Piano Duo wykonało utwory utrzymane w estetyce bliskiej Jubilatowi.

A więc odznaczających się wrażliwością na jakości dźwiękowe, co wyróżnia szczególnie cenioną przezeń francuską tradycję muzyczną – stąd sięgnięcie po Suitę na dwa fortepiany „W bieli i czerni“ (En blanc et noir) Claude’a Debussyego, której tytuł odnosi się zarówno do barwy klawiszy, jak i kontrastów natury kolorystycznej.

Ponadto zabrzmiały dwie kompozycje Tomasza Sikorskiego, przyjaciela i prekursora minimalizmu w muzyce polskiej (emblematyczny utwór Droga donikąd), zarazem syna Kazimierza Sikorskiego, u którego Krauze studiował. Emilia Sitarz i Bartłomiej Wąsik wykonali Muzykę nasłuchiwania oraz Diafonię, charakteryzujące się ascezą materiału tematycznego, a rozwój w rudymentarnej postaci polega jedynie na wykonywaniu go w różnych tempach przez poszczególnych muzyków. Moim zdaniem zabrakło jeszcze jednego patrona poszukiwań obydwu twórców, a mianowicie Charlesa Ivesa, odwołującego się zarówno do efektów kolażowych (Trzy miejsca w Nowej Anglii), jak i powolnego, ledwo zauważalnego rozwoju muzycznego (Pytanie bez odpowiedzi).

                                                                       Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »