GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowościAdam Czopek o Wagnerze
Strona 1 z 2
Na półce domowej biblioteki obok pierwszej w języku polskim monografii Ryszarda Wagnera pióra wybitnego muzykologa Zdzisława Jachimeckiego, umieściłem książkę Wagner bez tajemnic Adama Czopka, napisanej niemal równo 100 lat od tamtej pionierskiej rozprawy o Wagnerze w języku polskim. Jachimecki swą dysertację tworzył w czasach, kiedy starsze pokolenie pamiętało jeszcze żywego Ryszarda Wagnera. Czopek zajął się tym tematem mając na głowie przeszło stuletnią recepcję sztuki wagnerowskiej, dorobek Festiwalu w Bayreuth, losy potomków Wagnera, a przede wszystkim podłe użycie jego twórczości, prac literackich i poglądów w propagandzie hitlerowskiej.
To ostatnie zjawisko było powodem, że w polskim życiu artystycznym między Jachimeckim a Czopkiem świadomie stroniono od wagnerowskiej tematyki. Po wojnie przez wiele lat nie grano jego oper i muzycznych dramatów, a dla pokoleń skrzywdzonych przez nazizm, hitleryzm, obłąkany nacjonalizm i antysemityzm nazwisko Wagnera było symbolem bestialstwa, na które Niemcy naraziły ludzkość.
Dwóch pierwszych odważnie zagranych powojennych spektakli wagnerowskich z roku 1956 u Bierdiajewa w Warszawie (Lohengrin) i u Górzyńskiego w Poznaniu (Holender tułacz) nie oglądałem. Ale późniejsze w Bytomiu (Holender i po latach Tannhäuser), Poznaniu (Tannhäuser, Tristan, Lohengrin) i Łodzi (Lohengrin, Tannhäuser, Walkiria), to i owszem z satysfakcją, że twórczość Wagnera wróciła na nasze sceny po tych wszystkich okropnościach, z jakimi użyto jej w czasie ostatniej wojny.
Trudne do przecenienia zasługi w realizacji wagnerowskiego repertuaru w polskim teatrze operowym ma Robert Satanowski. Nie tylko dzięki realizacji Tannhäusera (1967) i Tristana i Izoldy (1968) w Poznaniu (kierownictwo muzyczne i reżyseria obu spektakli), ale przede wszystkim Pierścienia Nibelunga wystawionego w zwartym cyklu (Złoto Renu, Walkiria, Zygfryd, Zmierzch Bogów) na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie w marcu 1989 roku. Satanowski był nie tylko inicjatorem i organizatorem tego kolosalnego przedsięwzięcia, ale kierownikiem muzycznym, który z rzetelnym sukcesem zadyrygował całością. Wyczyn ten powtórzyła we Wrocławiu w latach 2003-2006 Ewa Michnik, a z mojej inicjatywy przywrócony został polskiej scenie Parsifal w Warszawie w roku 1993, a następnie w Poznaniu w roku 1999. |
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |