Przegląd nowości

Chopin zdekonstruowany - Kyōhei Sorita w Filharmonii Krakowskiej

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 09, listopad 2021 19:56

Niektórzy pewnie pamiętają jak pomstowałem na konkurs chopinowski, który do szczętu ogołocił i wyjałowił polski krajobraz kulturalno-artystyczny. Poddałem się jednak przy finałach i posłuchałem z nich transmisji. Szczególne wrażenie dojrzałością swych interpretacji wywarł na mnie Kyōhei Sorita. Upatrywałem w nim nawet zwycięzcę, ale druga nagroda bynajmniej nie rozmijała się z moimi odczuciami, a ponadto należało uwzględnić całość konkursowych zmagań, z którymi wszakże nie miałem okazji się zapoznać.

Stąd z satysfakcją odnotowałem wiadomość, że to on właśnie spośród laureatów da recital w Filharmonii Krakowskiej w niedzielę 7 listopada o nietypowej, popołudniowej porze. Podróż Sority poprzez muzykę Fryderyka Chopina była tyleż fascynująca i pasjonująca pod względem oryginalności i nowatostwa niektórych odczytań, ileż kontrowersyjna i irytująca, gdy pewien manieryzm wykonawczy brał nadmiernie górę. 

Mazurek H-dur z op. 56, a zwłaszcza wstęp do niego, zagrany zamglonym dźwiękiem, sprawiał wrażenie jakby Chopinowi dane było dożyć w Paryżu czasów Debussyego i muzycznego impresjonizmu. Z kolei Mazurek C-dur zabrzmiał jakby jego autor wrócił do Warszawy, ale już Szymanowskiego, skoro wyostrzenie jego konturów nasuwało skojarzenie z ujęciem tego gatunku przez tamtego. Nie jestem zwolennikiem ortodoksji w odniesieniu do historycznej stylowości, a więc mnie to nie przeszkadzało ani nie zgorszyło. Azali w Walcu F-dur op. 34 nr 3 oraz w Rondzie à la Mazur F-dur op. 5 sam dźwięk pozostawiał wiele do życzenia, szczególnie w górnych oktawach, a wykonanie za sprawą licznych allontanandi czyli zwolnień miejscami stało na pograniczu zbytniej dowolności. Ale już w Balladzie F-dur op. 38 budował nastrój za pomocą zróżnicowanego touché, niekiedy zwiewnego, ledwie muskającego klawisze. 

• « poprz.
• nast. »