Przegląd nowości

Nie ma Polski bez Chopina

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 18, październik 2021 06:21

Nic bardziej bałamutnego. Grono to, złożone z pierwszorzędnych fachowców na żywo dyskutuje pod kierownictwem doświadczonych krytyków, jakimi są Agata Kwiecińska i Adam Rozlach. Zaś wśród ekspertów wypowiada się kompetentnie i z rozwagą pianista Karol Radziwonowicz, prof. Elżbieta Tarnawska (trochę przynudza), prof. Alicja Paleta-Bugaj (swą dociekliwość i zgłębianie problematyki przypłaciła chrypką), a Kamila Stępień-Kutera, Joanna Ławrynowicz-Just, Marek Bracha, prof. Marcin Gmyz, Paweł Mikołajczak i Andrzej Sułek prezentują uwagi przemyślane i wyważone, aczkolwiek zbyt specjalistyczne, jak na percepcję przeciętnego melomana. 

Proszę wybaczyć, że powstrzymam się od oceny gry poszczególnych indywidualności, jakże wybitnych choć młodych pianistów w konkursowym przedziale 16-30 letnim. We wczesnej młodości byłem kształcony w grze fortepianowej przez kolejno trzech zagłębiowskich pedagogów prof. prof. Halinę Fusiecką-Trzmielową (Będzin), Andrzeja Śmieszniaka (Sosnowiec) i Józefa Lenarcika (Ząbkowice Będzińskie). Z ich nauk pozostała mi miłość do sztuki fortepianowej i respekt do wirtuozerii uprawianej na tym instrumencie. Natomiast ocenę gry – w moich oczach na nie doścignionym poziomie – pozostawiam komentatorom, a przede wszystkim jurorom, którzy stanęli przed tak karkołomnym zadaniem. Nie to, co my – entuzjaści – zachwycający się każdym wystudiowanym uderzeniem w klawisz, biegłością pasaży, odmiennością interpretacji często powtarzanych w I etapie etiud, nokturnów, ballad, fantazji i barkarol oraz jakże odmiennego palcowania, jakiego uczono w latach 50-tych w Zagłębiu, a teraz tak dobrze pokazywanego w telewizyjnych zbliżeniach dłoni. Osobnym zagadnieniem są stroje występujących konkursowiczów. Zdarza się, że panny grające do południa, odziewają się w obfite suknie wieczorowe z dekoltami, falbanami i obcasami. Panowie pojawiają się począwszy od fraków i smokingów, poprzez garnitury i wdzianka, aż po zwykłe białe koszule, co mi odpowiada najbardziej. Tuż przed wyjściem na estradę rozciągają sobie dłonie i wyginają palce, podskakują i gimnastykują się na przemian z uśmiechem i trwogą.

Licznej grupie Azjatów podczas gry towarzyszy wyrazista mimika twarzy, którą po raz pierwszy zaprezentował rewelacyjny Fu Tsong na Konkursie w 1955 roku. Przedtem bowiem nie było uczestników z tej części świata, a teraz jest ich aż tylu, że – gdyby nie wysoki poziom pianistyki – można by z nich stworzyć zespół pantomimy z muzyką Chopina w tle.

                                                                        Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »