Przegląd nowości

Krakowski Mozart i śląska „Jaskółka“

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 05, lipiec 2021 07:14

Z polskiego festiwalu Cosi fan tutte w TVP Kultura, Wrocławiu, Warszawie, Szczecinie, Bydgoszczy i Krakowie wybrałem ten krakowski, wyreżyserowany przez Jerzego Stuhra. Po Don Pasquale i Cyruliku Sewilskim również tym razem się nie zawiodłem. Oglądałem piąte z kolei przedstawienie w popremierowej już obsadzie, a więc solistów, których ominęły pierwszoplanowe splendory. Wymienię wszystkich, bo podobali się nie tylko mnie, ale również codziennej publiczności. Iwona Socha (perfekcyjna Fiordiligi), Agnieszka Cząstka (doskonała Dorabella), Zuzanna Caban (urocza Despina), Jarosław Bielecki (obiecujący Ferrando), Michał Kutnik (interesujący Guglielmo) i Sebastian Marszałowicz (dobrze brzmiący Don Alfonso).

Wartość tego spektaklu to przede wszystkim reżyseria: profesjonalna, ukryta za świetnie nakreślonymi sylwetkami protagonistów, teatralnie logiczna, zabawna, słowem mistrzowska w najlepszym tego słowa znaczeniu. Obecność przy pulpicie dyrygenckim Tomasza Tokarczyka gwarantowała muzyczną stylowość, proporcje brzmieniowe i piękno genialnej mozartowskiej partytury. Nieobecny był tylko dyr. Bogusław Nowak, który zamiast odebrać moje gratulacje za kolejny udany spektakl we wzorowo prowadzonym przez siebie Teatrze, udał się na uroczysty ingres Krzysztofa Materny do krakowskiej „Bagateli” (Krzysztofie, dołączam się z życzeniami przyszłych sukcesów!).

Następne peregrynacje zaprowadziły mnie – i to dwukrotnie – do Opery Śląskiej  aby obejrzeć rzadko grywaną operę Gioaccomo Pucciniego La Rondine (Jaskółka). Przed wielu laty zaproszony przez samego Placido Domingo, obejrzałem ten spektakl w City Center Opera w Nowym Jorku, wyreżyserowany przez jego żonę Martę, z którą omawiałem wówczas produkcję Giocondy dla Warszawy, do której zresztą nie doszło. Ledwie wysiedziałem na tej Jaskółce, niewiele czegokolwiek rozumiejąc z zawiłości libretta, poza tym czując się zobowiązanym do chwalenia wszystkiego wobec słynnego męża reżyserki, który siedział obok.

Co innego w Bytomiu. Dobrze jest, kiedy dyrygent poza wrodzoną muzykalnością, temperamentem, wrażliwością na dźwięki i precyzją rytmiczną posiada długie kończyny górne, sugestywne spojrzenie, słuszny wzrost i – co uwielbiają zwłaszcza melomanki – tzw. urok osobisty. Wszystkim tym dysponuje Yarosław Shemet, polsko-ukraiński, jak go określają, zaledwie 25 – letni absolwent Akademii Muzycznej w Poznaniu.

• « poprz.
• nast. »