Przegląd nowości

„Jaskółka” Pucciniego w Operze Śląskiej w Bytomiu

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 01, czerwiec 2021 22:14

Doskonale współpracował ze śpiewakami, w pełni panował nad orkiestrą, a z muzyki wydobył cały jej czar, z wyczuciem uwypuklając kluczowe frazy, co wręcz unosiło słuchacza w niebiańskie sfery twórczej wyobrażni Pucciniego. Nie chcę się bawić w proroka, więc nie będę wróżyć, ale predyspozycje do światowej kariery wyczuwam. Obdarzony głosem tenorowym o ciekawej, łatwo rozpoznawalnej barwie: ciemnej i zarazem pełnej blasku, Andrzej Lampert, był idealnym wyborem do partii młodego poety Ruggera, bo i wygląda świetnie.

Nieco mnie jednak wokalnie rozczarował. Jego głos, który pamiętam z cudownych interpretacji Nemorina i Romea, wydawał się zmęczony. A partię Ruggera wzbogacono (to słuszna decyzja dyrektora lub kierownika muzycznego) o pieśń Pucciniego „Parigi! e la citta dei desideri”, dzięki czemu bohater ma do zaśpiewania prawdziwy muzyczny przebój w I akcie, w którym Puccini o dziwo nie przewidział dla niego żadnej arii.

Pierwszy na ten pomysł wpadł Antonio Pappano w słynnym nagraniu „La rondine” z 1996 roku z Roberto Alagna i Angelą Gheorghiu. Z pozostałych, dość licznych solistów, wszystkich na dobrym poziomie, wyróżniała się Ewelina Szybilska o głosie typowej subretki w roli nomen omen subretki, czyli pokojówki, bardzo urokliwa scenicznie. Inscenizacja jest uwspółcześniona, ale bez przesady. Reżyseria sprawna (Bruno Berger-Gorski), scenografia prosta, o wyrazistej symbolice, trafnie określająca miejsca akcji: salon Magdy, wesoły i tłumnie uczęszczany lokal w centrum Paryża, domek na Lazurowym Wybrzeżu (Helge Ullmann), kostiumy stylowe, sugerujące lata 20-teXX wieku (Francoise Raybaud). Chór i orkiestra na wysokim poziomie. Czegóż chcieć więcej? Spektakl wart podróży.

                                                                               Piotr Nędzyński 

• « poprz.
• nast. »