Przegląd nowości

Paderewski w Poznaniu

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 14, grudzień 2020 07:08

Swym przyjazdem koleją żelazną z Gdańska 26 grudnia 1918 roku i kilkoma przemówieniami do tłumów Poznaniaków, co dało sygnał do wybuchu Powstania Wielkopolskiego, Ignacy Jan Paderewski zaskarbił sobie pamięć i wdzięczność w sercach Wielkopolan przez całe minione stulecie. Od Placu Wolności do Rynku, do dziś prowadzi ul. Paderewskiego, Akademia Muzyczna nosi Jego imię, na Placu Stefana Stuligrosza stoi pomnik Mistrza, który pozostaje także patronem Liceum, z renomą i stuletnią tradycją, a na trasie Poznań – Warszawa kursuje codziennie ekspres „Paderewski”. Od lat co roku na peronie Dworca Letniego odbywa się inscenizacja przyjazdu wielkiego pianisty i kompozytora do Poznania z przed 100 lat, gromadząca tłumy mieszkańców grodu nad Wartą.

Obecnie Poznaniowi przybyła – jak mawiano w Ameryce – jeszcze jedna „Paddymania”. Jest nią musical o Ignacym Janie Paderewskim, plon konkursu z inicjatywy Instytutu Adama Mickiewicza, który został rozstrzygnięty w Stanach Zjednoczonych, a jego prapremierę zdecydował się zrealizować Teatr Muzyczny w Poznaniu. W perspektywie budowy nowego gmachu tego teatru nie mogło być decyzji mądrzejszej i bardziej trafnej. Powstał spektakl – epopeja, opowiadający o tym wielkim Polaku, muzyku i patriocie, który stworzył Matthew Hardy, a teksty z angielskiego przełożyli Lesław Haliński (dialogi) i Przemysław Kieliszewski (piosenki). Zrobili to świetnie. Niechże zajmą się tym równie poważnie i twórczo w przyszłości.

Z powodów których państwo się domyślacie, w przebraniu melomana, bez niczyjej wiedzy przed tygodniem zakradłem się na balkon pustej widowni przy ul. Niezłomnych, aby towarzyszyć próbie kamerowej tego musicalu, którego emisja zapowiedziana została w trzech odcinkach na 27, 28 i 29 grudnia w programie Telewizji Regionów. Wprawdzie spektakl od września szedł już kilkanaście razy przed zamknięciem teatru dla publiczności, ale nie zdążyłem go obejrzeć, jako że musicale nie zawsze dobrze działają na mój operowy organizm.

Tym razem nastąpił jakże pożądany przełom. Reżyser Jerzy Jan Połoński (znałem niegdyś jego dziadka Piotra i ojca – również Jerzego, znakomitych aktorów katowickich) okazał się niezwykle utalentowanym, obdarzonym zmysłem koncepcyjnym i fantazją reżyserem, a jego świetny zamysł inscenizacyjny uzupełniła bogatą i różnorodną formą tańca modern choreografka Paulina Andrzejewska-Damięcka, jakże cenny nabytek Poznańskiego Teatru Muzycznego. Mariusz Napierała (scenografia), Agata Uchman (kostiumy) i Wiktor Kuźma (reżyseria świateł) – to ważne podpory tego gigantycznego wspaniałego, aczkolwiek realizowanego na niewielkiej scenie widowiska.

• « poprz.
• nast. »