Przegląd nowości

Królowa Jadwiga i jej zalotnicy

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 11, sierpień 2020 07:02

Szczególnie udane, wywierające znaczne wrażenie, są postacie charakterystyczne. A więc demoniczny Konrad, wielki mistrz krzyżacki, w którego arii krzyżują się reminiscencje z Beethovenowskiego Pizarra i Weberowskiego Kacpra, co udatnie wydobył Krzysztof Szumański. Dotyczy to także z lekka barbarzyńskiego Jagiełły i jego arii, których wiarygodnym odtwórcą okazał się polski baryton urodzony na Ukrainie Wiktor Jankowski. Artysta wyróżniał się ponadto oryginalnym strojem, utrzymanym w czarnym kolorycie, a złożonym z surduta, stanowiącego skrzyżowanie fraka ze smokingiem, oraz stylowej koszuli ze stójką. Partie Jadwigi i jej zalotników: Wilhelma i Ziemowita koloryzowane są wokalnymi ozdobnikami, a tytułowa odznacza się rozległym ambitusem. Stawiają zatem przed wykonawcami znaczne wymagania techniczne, którym w pełni sprostali Wojciech Parchem, Sylwester Smulczyński oraz Edyta Piasecka która zarówno wokalnie, jak i postaciowo, stworzyła prawdziwie królewską kreację.

Ich grono z powodzeniem uzupełniali Wojciech Rasiak jako Spytko z Melsztyna i Stanisław Napierała w roli Jana z Tenczyna. Tym bardziej docenić należy muzykalność aktorów w czasach Kurpińskiego, skoro w Teatrze Narodowym nie było odrębnego zespołu operowego i właśnie oni musieli mierzyć się z tego rodzaju wyzwaniami. Dawno temu uciekłem z przedstawienia tej opery w warszawskim Teatrze Wielkim w monumentalnej inscenizacji Marii Fołtyn, z końmi i statystami zakutymi w rycerskie zbroje. Powodem była niespójność powstała wskutek uzupełnienia oryginalnej, wczesnoromantycznej partytury Kurpińskiego  utworami z epoki, w której rozgrywa się akcja. Poza Czajkowskim, który lubił stylizować swoją muzykę na czasy, w których dzieją się jego opery, a nawet wprowadzać do nich historyczne cytaty, inni pisali w stylu własnej epoki. Nawet Wagner w swych operach o minnäsingerach (Tannhäuser) i meistersingerach (Śpiewacy norymberscy) nie przywoływał ich twórczości. Podobnie postępowali zresztą dawni malarze, umieszczając sceny biblijne w realiach swoich czasów i rodzinnych stron. Tym razem nie miałem asumptu do tego rodzaju demonstracji, ponieważ odwołano się do materiałów źródłowych i przedstawiono dzieło Kurpińskiego w postaci  jak najbardziej zbliżonej do tej, jaką nadał mu autor.

                                                                        Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »