Przegląd nowości

Śpiewanie mają w genach (1)

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 29, grudzień 2020 06:49

W Bratysławie w 1983 roku podziwiano jej kreację Eboli w Don Carlosie, kilka miesięcy później w Koszycach i w Bukareszcie wykonywała partię Carmen, której partię rok wcześniej śpiewała w Budapeszcie. Ponadto w Timisoarze Ulryki w Balu maskowym a w Smetanowym Divadle w Pradze Azuceny w Trubadurze. Oklaskiwano ją również w Madrycie, Sztokholmie, Berlinie, Lizbonie. Występowała w Japonii i Korei Południowej. W 2003 roku Maria Olkisz kończy oficjalnie karierę i odchodzi z Teatru Wielkiego pozostając nadal jego współpracownikiem. W tym samym roku rozpoczyna pracę pedagogiczną, która szybko okazała się kolejną jej życiową pasją. Młodsza siostra Monika Olkisz-Chabros, sopran, uczennica Krystyny Szczepańskiej  rozpoczęła karierę w 1981 roku od partii tytułowej Halki w operze Moniuszki na scenie Opery Bydgoskiej, do której przez całą karierę zawsze chętnie wracała na występy gościnne.

Dalsze etapy kariery przebiegały na niemieckich scenach w Karlsruhe i Brunszwiku. W 1988 roku wróciła do kraju i została solistką Teatru Wielkiego w Poznaniu, następnie od 1992 roku Teatru Wielkiego w Warszawie. Solistką stołecznej sceny była do 2006 roku. Jej osiągnięciami tego okresu były kreacje Turandot i Tosci w operach Pucciniego, Amelia w Balu maskowym Verdiego oraz, a może przede wszystkim, tytułowa Norma w pamiętnej premierze opery Belliniego reżyserowanej przez Fedorę Barbieri w Teatrze Wielkim w Warszawie. Była to pierwsza od 1843 roku realizacja tej opery na stołecznej scenie. Wymienione wcześniej partie śpiewała nie tylko na polskich scenach, ale też wielu europejskich (Anglia, Francja, Finlandia. Luksemburg, Szwajcaria i Turcja) oraz Chin. Panie Monika i Maria czasami spotykały się na scenie w tym samym przedstawieniu. Jednym z takich spektakli było Nabucco (Monika – Abigaille, Maria – Fenena) oraz Bal maskowy (Monika – Amelia, Maria – Ulryka) w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie. 

• « poprz.
• nast. »