Przegląd nowości

Simon Rattle: pomiędzy chłodem a żarliwością

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 24, styczeń 2019 16:34

Gdy recenzja zaczyna się od pochwał, to budzi podejrzenie, że są one jedynie zasłoną werbalną i osłodą tego, co ma nastąpić potem, po spójniku, ale… Zacznę więc od zastrzeżeń i wątpliwości. Do tej pory uważałem Simona Rattle’a za dyrygenta z kategorii rachmistrzów taktów. Dość introwertycznego i wycofanego, nieujawniającego emocji, ani nie dającego się im ponieść.

Na ogół ukrywającego się za kompozytorem i jego partyturą, a co za tym idzie niewychodzącego poza rzetelne odczytanie tekstu muzycznego, bez odciskania na nim osobistego piętna, indywidualnej sygnatury artystycznej. Niby wszystko wydaje się być w porządku i na miejscu, a zarazem pozbawione wyrazu i pozostawiające słuchacza całkowicie obojętnym.  A także w pewnym sensie sformatowanego, a co za tym idzie dbającego nade wszystko o zachowanie standardu, a więc ujednolicone i powtarzalne wykonanie w takim samym kształcie niezależnie od okoliczności, a zatem czasu i miejsca, w którym przychodzi mu występować.

• « poprz.
• nast. »