Przegląd nowości

40. Innsbrucker Festwochen Der Alten Music

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 03, wrzesień 2016 15:20

Niewątpliwie to właśnie dlatego, po wielu latach sporadycznego organizowania w zamku Ambras różnego typu koncertów, w roku 1976 powołano w Innsbrucku z inicjatywy brytyjskiego dyrygenta Howarda Armana Festiwal Muzyki Dawnej (Innsbrucker Festwochen der Alten Music). Od roku 2010 jego dyrektorem artystycznym jest włoski dyrygent Alessandro De Marchi, który zastąpił na tym stanowisku René Jacobsa. Dzięki niemu przyjeżdżająca tutaj każdego roku z różnych stron publiczność ma okazję od połowy lipca do końca sierpnia odkrywać starannie przygotowany program, którego istotną część stanowią pozycje mało znane lub utwory dopiero wydobywane z czeluści zapomnienia. Na czterdziestą rocznicę istnienia rzeczonego festiwalu De Marchi postanowił nawiązać do obejmującego trzysta lat historii muzyki - od szesnastego do osiemnastego wieku - repertuaru z pierwszej edycji manifestacji, wzbogacając go o fascynujące kreacje operowe. Ponadto zaprosił do występu René Jacobsa, który przed czterdziestoma laty był bohaterem inauguracyjnego koncertu festiwalu.

Centralnym miejscem goszczącym przedstawienia operowe i koncerty jest zabytkowy, bo pochodzący z siedemnastego wieku, Tiroler Landestheater, wznoszący się na tle przepięknie otaczających całe miasto Alp. To w tym teatrze miałem możliwość obejrzeć świetną realizację wciąż jeszcze zbyt rzadko wystawianej - zwłaszcza w kompletnej wersji - dwuaktowej dramma giocoso Domenico Cimarosy Il matrimonio segreto (Potajemne małżeństwo), wykreowanej w wiedeńskim Burgtheater w 1792 roku. Legenda mówi, że obecnemu na widowni cesarzowi Leopoldowi II nie dość było trzech godzin przedstawienia, w związku z czym zażądał on natychmiastowego powtórzenia spektaklu, do czego podobno doszło dopiero na drugim przedstawieniu. De Marchi zaproponował zatem festiwalowym gościom kompletną wersję (okrojoną jedynie o jedną arię tenorową) tego powstałego zaledwie parę miesięcy po śmierci Mozarta dzieła. Zostało ono nam zaprezentowane w subtelnej reżyserii Renauda Douceta, w scenografii i z kostiumami André Barbe’a, których walory skutecznie wydobywało oświetlenie Ralpha Koppa. Zabawna historia opery opowiada o komicznych perypetiach Karoliny i Paolino, którzy pobrali się w tajemnicy i nie mogą z tego powodu skonsumować ich małżeństwa, gdyż groziłoby to ujawnieniem zawartego związku. Wokół dwójki zakochanych krążą barwne postaci pochodzące z gatunku commedia dell’arte: Geronimo – ojciec Karoliny, bogaty i chciwy kupiec, hrabia Robinson – angielski konkurent, figlarna i zazdrosna Elisetta – starsza siostra Karoliny czy siostra Geronimo czyli ciotka Fidalma – bogata wdowa również wzdychająca do młodego Paolino. Wszyscy protagoniści kłócą się, przekrzykują i wyśmiewają w ariach, duetach i ansamblach o porywającej dynamice, ale nie pozbawionych też poetyckich akcentów. Ich zachowania reżyser skojarzył z atmosferą kurnika i to właśnie siedzibę najróżniejszego ptactwa domowego (kogutów, kur, kurczaków, perliczek…) odtworzył na scenie, oczywiście przebierając solistów za przedstawicieli ptasiego gatunku. Zaś ich z polotem poprowadzone działania aktorskie umieścił na tle scenografii przypominającej estetykę czarno-białych komiksów.

• « poprz.
• nast. »