Przegląd nowości

Stanisław Bursztyński – baryton z Witkowic na Podkarpaciu

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 04, luty 2016 22:40

Bywało także, że nanabożeństwach wierni, nie obeznani z liturgią, bili brawa po odśpiewaniu każdej pieśni. A po zakończeniu obdarowywali owocami i warzywami z przydomowych ogrodów. Na spotkania byli przygotowani wcześniejszą zapowiedzią z ambony. Dlatego zdarzało się im przybywać do kościołów nawet z bardziej odległych miejscowości. Wobec niedoboru paliwa, bez własnego samochodu, nie było to łatwe. Dla odbiorców spotkania z artystą przybierały terapeutyczny charakter chwilowego odreagowania na dziesięciolecia człowieczej niedoli.

W Jego osobie do tych prostych ludzi docierała Polska. Łaknęli Ojczyzny. Ongiś, na pytanie, jak przetrwali jako Polacy, padła odpowiedź: „Tutejszy kąkol rzucony w ziemię wyrasta białoczerwonym kwiatem”. Bardzo rozległa dyspozycyjność artystyczna wymagała wyjątkowej pracowitości, wewnętrznej samodyscypliny i przesunięcia osobistego życia prywatnego na drugi plan.

Stanisław żył sztuką. Stanowił jej cząstkę. Sztukę traktował jako dany Mu dar Nieba, czego nie wolno Mu zlekceważyć. Inaczej popełniłby profanację. Pragnął zwracać ludziom to, co sam otrzymał niejako w ziemską dzierżawę. Był człowiekiem dobrym; głębokiej, dziecięcej i ufnej wiary, bez zawiłych teologicznych odniesień. Taka postawa wspierała Go w wykonywaniu bardzo specyficznego, trudnego psychicznie zawodu, niejednokrotnie wypełnionego niezdrową i krzywdzącą rywalizacją. Dla utrzymania kondycji śpiewaka Stanisław pracował wiele w domu, każdego dnia przez kilkadziesiąt lat. Nawet uroczystości rodzinne, święta, czy dni urlopu nie zwalniały od rozśpiewania głosu odpowiednimi ćwiczeniami. Był kondycyjny fizycznie, nie chorował. Dlatego nie odczuwał szczególnego zmęczenia nawet po kilkunastogodzinnej pracy na próbach czy występach.

• « poprz.
• nast. »