Przegląd nowości

Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród ...

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 22, czerwiec 2015 07:24

Zawiadomiono mnie, że w moim rodzinnym Będzinie odbędzie się pikieta pod Teatrem Dzieci Zagłębia w obliczu likwidacji tej skromnej rozmiarami, ale wielkiej duchem, dokonaniami i tradycją polskiej placówki teatralnej. Przed 70. laty założył ją wybitny kreator, reformator i orędownik sztuki dla dziecka Jan Dorman, którego imię dumnie nosi w swej nazwie.

My, dzieci zagłębiowskie od przedszkola wychowywaliśmy się na jego przedstawieniach. O zajączkach, braciach Koreańczykach, Krzesiwie, czy Babie, co siała mak… Jest nas dziesiątki tysięcy. Wyrośliśmy na ludzi przyzwoitych, aktywnych uczestników życia kulturalnego, bywalców teatrów, melomanów, czytelników. Dwóch z nas całe życie poświęciło teatrowi: wielki polski aktor Janusz Gajos, który jeszcze przed studiami w Łodzi zaczynał u Dormana i ja – stary i wierny sługa sztuki operowej. Właśnie dlatego po latach obaj zostaliśmy honorowymi obywatelami królewskiego miasta Będzina.

Mając cztery lata na scenie Domu Katolickiego (tak się wtedy nazywała siedziba TDZ) odbyłem swój debiut baletowy, tańcząc w zespole wirtuozowski taniec marynarski z zamiarem zostania Nurejewem. Nie dotańczyłem jednak do końca, stanąwszy na środku zaciekawiony, w jaki sposób zamknie się dopiero co odsłonięta kurtyna. Natychmiast po tym prof. Walery Śliwski (solista i choreograf przedwojennej Opery Katowickiej) wyrzucił mnie z baletu i Nurejewem został ktoś inny.

Wkrótce zostałem przeniesiony do przedszkolnego kółka dramatycznego. Na tej samej scenie dokonał się mój debiut rapsodyczny. W ułańskiej czapce, nienaganną dykcją i postawionym głosem, z dodatkiem zamaszystej gestykulacji wyrecytowałem taki oto wiersz:

„W Polsce sobie żyję, Polakiem mój tatuś,

I ma się rozumieć Polką moja matuś,

Polskie moje serce, Polską ma ojczyzna,

Że ja jestem Polak każdy mi to przyzna!”

Dostałem owację na stojąco, od rodaków, bisowałem, ale aktorem i tak został Gajos.

• « poprz.
• nast. »