Przegląd nowości

Odszedł Jan Kusiewicz

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 10, kwiecień 2015 21:30

Z jednakowym powodzeniem śpiewał partie Radamesa, Turiddu, czy Don Joségo, Stefana czy Jontka ale też te gatunkowo nieco lżejsze Almavivę w Cyruliku sewilskim oraz Don Ottavia w Don Giovannim, Fausta, Leńskiego. Wanda Obniska pisała o nim, że „miał wysokie „c”: na zawołanie o każdej porze dnia, i w każdym miejscu.” Jego dokonania artystyczne znane były na największych scenach operowych w Polsce i poza jej granicami. Był prawdziwym ambasadorem kultury polskiej poprzez fakt propagowania twórczości kompozytorów swojego kraju na obu półkulach świata. Śpiewał na scenach operowych i estradach koncertowych Czechosłowacji, Bułgarii, Rumunii, NRD, Belgii, Wielkiej Brytanii i Kanady.

Urodził się 21 września 1921 roku w Rzeplinie koło Jarosławia. Jednak wychował się i wyrósł w Toruniu, który uważa za swoje rodzinne miasto. W tym mieście rozpoczął swoją przygodę ze śpiewem, a śpiewał od najmłodszych lat. Na jego talencie pierwszy poznał się Ludwik Rutkowski organista toruńskiej katedry, której mury przez kilka lat były świadkiem pierwszych jego występów. Po latach Toruń uhonorował artystę wpisem w Piernikową Aleję Gwiazd, stało się to w czerwcu 2007 roku. Razem z nim odsłaniała swoją tablicę Stefania Toczyska, wielokrotnie sceniczna partnerka Jana Kusiewicza. W czasie II wojny światowej został aresztowany w Toruniu za udział w ruchu oporu i osadzony w obozie koncentracyjnym w Stutthofie. Zanim trafił do obozu był więziony w lochach krzyżackiego zamku w Malborku. Na szczęście udało mu się przeżyć i doczekać wyzwolenia. Naukę śpiewu rozpoczął jeszcze przed wybuchem wojny u prof. Konstancji Święcickiej. Po wyzwoleniu początkowo wrócił do nauki w Toruniu u dawnej profesorki, oraz znanego przedwojennego tenora Michała Prawdzica-Laymana. Następnie kontynuował studia w PWSM w Sopocie najpierw w klasie prof. Kazimierza Czekotowskiego, później u legendarnego Stefana Beliny-Skupiewskiego.

Dyplom otrzymał w 1957 roku. Debiutował, pod batutą legendarnego Zygmunta Latoszewskiego, partią Leńskiego w Eugeniuszu Onieginie w 1950 roku w gdańskim Studio Operowym, które z czasem stało się Operą Bałtycką, której oddał cały swój czas i talent. Pierwszy raz w premierowej obsadzie znalazł się jednak dopiero 30 grudnia 1956 roku podczas prapremiery opery Krakatuk Tadeusza Szeligowskiego prowadzonej wytrawną batutą Zygmunta Latoszewskiego, co jednak nie oznaczało, że pracował mało intensywnie. W tym czasie przygotował i śpiewał tenorowe partie w Strasznym dworze, Madama Butterfly, Weselu Figara, Cyganerii. Rok po swojej pierwszej premierze 18 października 1957 śpiewa partię Turiddu w premierze Rycerskości wieśniaczej Mascagniego, również pod dyrekcją Latoszewskiego. Wiele uznania przynosi mu kreacja w polskiej premierze Petera Grimesa Brittena (25 wrzesień 1958), w której śpiewał metodystę Boba Bolesa. Później kolejno dokładając do swojego repertuaru coraz bardziej wymagające role Cavaradossiego w Tosce, Radamesa w Aidzie (1960), Don Joségo w Carmen (1963), Kalafa w Turandot (1968), Manrica w Trubadurze (1969) dowodzi stałego i konsekwentnego rozwoju artystycznego pozwalającego mu na sięganie po coraz cięższe wokalnie partie, których wykonanie z zasady kończy się sukcesem artysty. W październiku 1966 roku wziął udział w prapremierze opery Płomienie Stefana Poradowskiego wystawionej przez Operę Bałtycką. 

• « poprz.
• nast. »