Przegląd nowości

Subiektywny kalejdoskop pianistyki światowej – Światosław Richter (2)

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 20, czerwiec 2014 22:14

Postać wyjątkowa pod wieloma względami. Dla jednych, pozostanie cudownym szaleńcem fortepianu, który w charakterystyczny dla siebie sposób złamał wiele ustalonych reguł pianistycznych i muzycznych. Dla innych, Światosław Richter to „prostak” i „gorszyciel”, który wkradł się do świata muzyki klasycznej i postawił na głowie wszystko co zostało wypracowane przez pokolenia. Jeśli chodzi o tych pierwszych, należy dodać, że Światosław Richter naginał wiele reguł, ale czynił to z głową. Dokładnie wiedział co robił. Nie były to przypadkowe i nieprzemyślane działania. Ba! Działania, które tak gorszyły za jego życia, a w dzisiejszych czasach są normą i punktem wyjścia dla wielu współczesnych pianistów. Jeśli chodzi o „prostactwo” rosyjskiego pianisty, charakteryzowało się ono przede wszystkim tym, że w ogóle nie liczył się ze słuchaczami.

Był ponad wszelkimi etykietami – zarówno tymi muzycznymi, jak i ludzkimi. Robił to co chciał, kiedy chciał i jak chciał. I w tym tkwi moim zdaniem jego największa siła. Po dziś dzień słuchając jego nagrań bądź oglądając jego zarejestrowane występy publiczne, na pierwszy plan wysuwa się nadmiar energii jaką dysponował, której nawet nie próbował opanować. Szalał przy fortepianie i nie wstydził się tego. Wszystko u niego było grane „za bardzo”. Jeśli grał forte – grał wielkim, potężnym dźwiękiem. Jeśli grał piano – publiczność ledwo go słyszała. Wprost niewiarygodna paleta dynamiki. Kontrasty w jego kreacjach pianistycznych są porywające. Jeśli do tego wszystkiego dodamy samą postawę pianisty przy fortepianie – zawsze dumny, wyniosły, zadufany w sobie – otrzymamy indywidualistę i bezkompromisowego tytana klawiatury. Niektórzy nazywali go nawet „bogiem klawiatury” i mam takie wrażenie, że on sam czuł się właśnie jak bóg zza klawiatury fortepianu. Jak pan tego świata. Jak ten, który zawsze ma rację i cokolwiek zrobi powinno być podziwiane i analizowane przez innych. Pomimo tych wszystkich zewnętrznych znaków, całość kreacji Światosława Richtera sprowadza się do solidnej znajomości literatury fortepianowej. Znajomości praktycznej: Światosław Richter grał na fortepianie praktycznie wszystko. W muzyce fortepianowej nie było dla niego tematów tabu. Przez całe życie żywił się muzyką, dla niej wstawał każdego dnia i dla niej kładł się spać. Słowem: Światosław Richter to kolejne wielkie wcielenie muzyki przez wielkie „M'”.  

                                                                 Szymon Kowalski, pianista

• « poprz.
• nast. »