Przegląd nowości

„Chwilo trwaj wiecznie, bo jesteś piękna”

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 17, kwiecień 2014 18:12

Słuchając inaugurującego XI Festiwal Misteria-Paschalia oratorium Antonia Caldary Śmierć i złożenie Chrystusa do grobu (15 kwietnia), zastanawiałem się nad sprawiedliwością wyroków historii, niekiedy słusznie weryfikujących wartość utworów, a co za tym idzie i sensownością wydobywania z pomroków zapomnienia zasługujących na swój los szacownych zabytków?

Dzieło Caldary, kompozytora weneckiego, ale działającego na wiedeńskim dworze Habsburgów, wpisuje się w rozpowszechnioną tam tradycję sepolcri, czyli poprzez artystyczne upamiętnienie przeżywania czasu bezpośrednio poprzedzającego zmartwychwstanie. W przeciwieństwie do oratoriów pasyjnych, pozbawione jest pierwiastka narracyjnego, a co za tym idzie wszelkich znamion akcji, zastąpionych przez czynnik kontemplacji opisanego przez Ewangelie odkupicielskiego aktu Jezusa, gdy według słów jego samego, poprzedzających śmierć, a przytoczonych przez Jana, iż „wykonało się” (J 19,30) jego przeznaczenie.

A więc wypełnia je r o z p a m i ę t y w a n i e , stąd też w sposób nieunikniony wkrada się pewna monotonia. Po części wynika to ze schematyzmu kompozycji, składającej się przede wszystkim z arii da capo, w których pierwsze ogniwo powraca jako trzecie, oraz zaledwie kilku duetów i dwóch chórów, zamykających każdą z dwóch części. Być może z tego powodu prowadzący koncert Fabio Biondi zdecydował się na uzupełnienie jej dwoma łacińskimi motetami tego kompozytora, na początku każdej części, a także, z braku symetrycznej introdukcji instrumentalnej przed drugą, na dodanie Sonaty U Świętego Grobu (RH 130) Vivaldiego, dzielącego z Caldarą imię i, tak jak on, wywodzącego się z Wenecji i jej szkoły muzycznej.

• « poprz.
• nast. »