Przegląd nowości

Witold Lutosławski – nowe nagrania płytowe

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 27, luty 2014 21:25

Kolejny utwór, to cykl „Les espaces du sommel” (Przestrzenie snu), został skomponowany na baryton i orkiestrę w 1975 roku. Tym razem kompozytor sięgnął również do poezji francuskiej Roberta Desnosa (żyjącego w latach 1900-1945, zamordowanego podczas drugiej wojny). Utwór ten sam kompozytor określił jako „poemat symfoniczny z solowym głosem wokalnym”, dedykując go znakomitemu barytonowi niemieckiemu Dietrichowi Fischer-Dieskauowi (prapremierę światową utwór miał w kwietniu 1978 roku w Berlinie, dyrygował kompozytor, śpiewał Fischer-Dieskau). Tematyka tego dzieła jest mroczna, choć poetycko kunsztowna. W muzyce odbijają się wyraźnie nocne wizje, wrażenia, rozważania, jest to w większości „ascetyczny recytatyw”. Tak więc dramaturgia tekstu wymaga od wydawcy stonowanych emocji i pewnej dyscypliny wokalnej. Wydaje się, iż wykonawca omawianego nagrania, pianista i pedagog Stanisław Kierner, podołał zadaniom wokalnym i interpretacyjnym. Unikał patosu eksponując mroczność tematu, mając na uwadze francuskie (Debussy, Ravel) skojarzenia kompozytora.

Płytę zamyka Łucja Szablewska-Borzykowska pięknie śpiewając cykl 9 pieśni napisanych na sopran i orkiestrę „Chantefleurs et Chantefables” (Pieśniokwiaty i Pieśniobajki) do tekstów wspomnianego już poety Robena Desnosa. W swych kompozycjach Lutosławski zawsze preferował śpiew solowy i orkiestrę. Tworzył również piosenki dla dzieci. Do nich należy omawiany cykl, choć pieśni te, podobnie jak „Rymy dziecięce”, skierowane są do wytrawnych słuchaczy koncertowych. Stanowią one ...świat dziecięcych pojęć i wyobrażeń z całą jego zabawną naiwnością, malowniczą umownością i skrótowością konturu („Przewodnik po arcydziełach Lutosławskiego”). Muzyka kompozytora ujawnia tu figlarny wdzięk poezji. Jest finezyjna i wyrafinowana, żartobliwa lub liryczna. Wykonująca cykl śpiewaczka interpretuje go bardzo kontrastowo. Jej śpiew jest prosty i przejrzysty, bezpośrednio emocjonalny. Artystka znakomicie operuje barwą swego głosu. Jej koloratura, krystalicznie czysta, jest subtelnie wykorzystywana ilustracyjnie.

Omawiana płyta doprawdy godna jest polecenia.

                                                                              Jacek Chodorowski

• « poprz.
• nast. »