Przegląd nowości

„Dwie wdowy” Smetany w Angers Nantes Opéra

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 08, październik 2012 15:22

Pomijając ten zupełnie nietrafiony i mający się nijak do pogodnej tonacji całej inscenizacji wstęp, trzeba przyznać, że zarówno pod względem plastycznym (dekoracje i kostiumy - Joanna Parker, oświetlenie - Simon Corder) jak i precyzyjnego, nieco zwariowanego prowadzenia gry aktorskiej angielska reżyserka wzbudza szczere uznanie. Potrafi ona celnie kreślić profile psychologiczne postaci oraz zręcznie uwydatniać komizm sytuacji, nadając im żywiołowy i wręcz błyskotliwy przebieg.

W ich budowaniu doskonale się sprawdzają starannie dobrani - z jednym zastrzeżeniem - soliści. W skompletowanej przez Jean-Paula Davois obsadzie dominuje słowacka sopranistka Lenka Macikova, która ukazuje Karolinę jako kochającą życie, wierzącą w przyszłość i trzymającą się mocno realiów, a ponadto pełną uroku i sprytną dziewczynę. Z kolei Anežka w wydaniu Francuzki Sophie Angebault jest młodą wdową, której żałoba nie pozwala nawet dopuścić do siebie myśli, że jeszcze kiedyś mogłaby być szczęśliwą. Obie panie imponują wokalnymi popisami, giętkimi frazami i jak się wydaje wrodzoną vis comica, podobnie zresztą jak budujący pełną humoru i ciepła postać Mumlala chorwacki bas Ante Jerkunica.

Podobają się też obsadzeni w drugorzędnych rolach Lidunki i Tonika rosyjska sopranistka Khatouna Gadelia i irlandzki tenor Robin Tritschler. Od wysokiego poziomu tych wszystkich artystów odstaje występ czeskiego tenora Aleša Brisceina, który w partii Ladislava rozczarowuje brakiem solidnej techniki, siłowym atakowaniem wyższych dźwięków i wątpliwą emisją. Jeśli nie wprowadzi on poważnej korekty do swego aparatu głosowego, może się okazać, że w niedługim czasie będzie musiał zakończyć karierę wokalną.  Nie zawodzi natomiast wykazujący duże zaangażowanie sceniczne i spójność brzmieniową chór, pracujący pod dyrekcją Sandrine Abello.
Na czele Orchestre National des Pays de la Loire stoi ceniony znawca czeskiej opery Irlandczyk Mark Shanahan, bezbłędnie czujący pełną inwencji, respektującą rytm języka i czarującą zręcznie prowadzonymi melodiami partyturę Smetany, której taneczny charakter, pełne czułości klimaty i melancholijne akcenty uświadamiają nam, że mamy tu oto do czynienia z prawdziwym klejnotem muzycznym. Oby mogły się nim zachwycać jak najszersze rzesze bywalców operowych na całym świecie.

                                                                            Leszek Bernat

• « poprz.
• nast. »