Przegląd nowości

"Carmina Burana" w Bytomiu

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 06, grudzień 2008 01:00

Opera Śląska w Bytomiu jest w trakcie przygotowań do najnowszej premiery - opery-oratorium Carmina Burana Carla Orffa. Premierowe spektakle odbędą się 14 grudnia 2008 roku na Dużej Scenie Opery oraz 15 grudnia na scenie Teatru Śląskiego w Katowicach. Reżyserii spektaklu podjął się Robert Skolmowski - obecnie Dyrektor Naczelny i Artystyczny Wrocławskiego Teatru Lalek, scenarzysta i reżyser słynący z ekstrawaganckich i niezwykle oryginalnych realizacji tak znamienitych dzieł scenicznych jak m. in: Moc przeznaczenia (Teatr Wielki w Poznaniu) Otello, Trubadur (Opera Wrocławska), Rigoletto (Opera Śląska) G. Verdiego; Carmen G. Bizeta (Opera Wrocławska); Zemsta nietoperza (Teatr Wielki w Łodzi; Teatr Muzyczny w Gdyni). Spektakl stanowić będzie także jubileusz 20. lecia pracy artystycznej reżysera - Roberta Skolmowskiego. W przedstawieniu udział weźmie niemal 200. osobowy zespół artystyczny: gościnni wykonawcy - soliści, ogromny chór, liczna orkiestra, duży zespół baletowy, chór chłopięcy oraz tancerze Teatru Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego z Wrocławia, do tego statyści - grupa alpinistów, judocy, tancerze break dance.

Carmina Burana to nazwa trzynastowiecznego zbioru pieśni i poezji, na podstawie których  w XX wieku Carl Orff skomponował kantatę sceniczną - utwór na orkiestrę, chór i głosy solowe, o tym samym tytule. Średniowieczny rękopis został znaleziony przez Johanna Andreasa Schmellera w klasztorze benedyktynów w Górnej Bawarii. Orff opracował muzykę i wybrał odpowiednie teksty. Najsłynniejszym fragmentem kantaty jest - znana nie tylko melomanom - rozpoczynająca i kończąca utwór pieśń chóru O Fortuna. Carmina burana Orffa składa się z trzech części, poprzedzonych prologiem zatytułowanym "Fortuna Imperatrix Mundi" (Fortuna władczyni świata), w którym autor skarży się na zmienność losu i zależność człowieka od kaprysów fortuny.

I. część Primo Verte (Wiosna) opiewa uroki budzącej się przyrody, jej barw i rodzącego się pragnienia miłości.

II. część In taverna (W gospodzie) to pieśni, które sławią radości płynące z biesiadowania w doborowym towarzystwie. Kończy się  konkluzją: "Kraj marnieje, młódź   dziczeje, (...) cały świat już z nas się śmieje, już nas  palcem wytykają. Lecz tych, wobec nas zelżywych, co po świecie z plotką krążą, wymażą z ksiąg sprawiedliwych i w głąb piekła ich pogrążą".

III. Cour d'amours (Dwór miłości) jest główną częścią kantaty. Jej motto, to stwierdzenie, że miłość unosi się wszędzie wokół nas. Pieśni sławią ziemską miłość we wszystkich przejawach.

Całość zamyka powrót do treści prologu - skargi na niestałość łask fortuny.

                                                                                              (inf.własna)