Przegląd nowości

XVIII Festiwal im. Adama Didura w Sanoku

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 14, październik 2008 02:00

Wcześniej, przed koncertem w kościele, w Sanockim Domu Kultury redaktor Józef Kański wygłosił prelekcję na temat wokalistyki początku XX wieku. Mówił głównie o głosach basowych - Adamie Didurze, rzecz jasna, oraz jego scenicznych rywalach. Swoją pogadankę ilustrował nieodtwarzanymi dotąd publicznie archiwalnymi nagraniami, m.in. Adama Didura, Lwa Sibiriakowa, Adama Ostrowskiego, Włodymira Kastorskiego.

Wtorkowy wieczór należał do Urszuli Dudziak. Po dwóch dniach z muzyką wyjątkowo poważną publiczności festiwalowej należał się koncert jazzowy. Wokalistka błyskawicznie podbiła serca widowni: Mam 65 lat - zaczęła - I mówię wprost, żeby nikt się nie musiał nad tym w czasie koncertu zastanawiać. Więc mam 65 lat i pięknie wyglądam...

W programie koncertu znalazły się kompozycje Michała Urbaniaka, Urszuli Dudziak, Jana Smoczyńskiego. Nie zabrakło oczywiście Papai. Wszystko okraszone anegdotami, a w finale - wspólne z widownią popisy śpiewania.

Kolejny festiwalowy wieczór to przedstawienie Teatru Muzycznego z Gliwic -Wiedeńska krew z Grażyną Brodzińską w partii hrabiny Zedlau.

Recital Jadwigi Rappé, jednej z najlepszych polskich śpiewaczek, przewidziany na  festiwalowy półmetek, doskonale mieścił się w konwencji tytułu Mistrzowie wokalistyki. Na szczególne uznanie zasługuje koncepcja programu. Hiszpańskie fascynacje muzyczne, świetny tytuł, a pośród kompozytorów nie tylko Hiszpanie, ale i inni, zafascynowani Hiszpanią, twórcy: Hugo Wolf, Dymitr Szostakowicz w klamrze Lorci i de Falli. Wspaniała gradacja napięcia, a do tego jeszcze znakomite intermezza w wykonaniu gitarzysty Jakuba Niedoborka. Świetny pianista - Mariusz Rutkowski. Naprawdę mistrzowski wieczór wokalny.

Sankt Petersburski Balet Borisa Ejfmana to klasa światowa. Po raz drugi zagościł w Sanoku w czasie festiwalu. Dlaczego? Bo tutaj się dzieje coś bardzo dobrego. Kawał porządnej pozytywistycznej roboty - odpowiada Barbara Śliwińska, menadżer zespołu. Cóż  można powiedzieć o ich Braciach Karamazow?

- Rewelacja! - zachwycał się Piotr Nędzyński. - Byłem ciekaw, jak ten spektakl "zagra" na stosunkowo małej scenie, bo oni zwykle tańczą na większych. Powiedziałbym, że tutaj emocje uległy jeszcze większemu skupieniu i natężeniu. Byłem zafascynowany tym wieczorem. Spektakl znam, ale w Sanoku odbierałem go szczególnie dobrze. Świetni tancerze, zwłaszcza trzej bracia Karamazow, także odtwórczyni roli Gruszeńki. Wszyscy bardzo młodzi, co świadczy o znakomitym poziomie petersburskiej szkoły baletowej, z której się wywodzą, ale i  o tym, że Ejfman potrafi doskonale skompletować zespół i wydobyć nie tylko wspaniały taniec, oparty na świetnej technice, ale i bardzo dobre aktorstwo. Każdy solista pokazał bardzo indywidualną osobowość, nasycając swoją postać szczególnymi cechami, tak że one się stały bardzo wyraziste. Dla mnie Ejfman jest wzorcowym przykładem współczesnego myślenia o balecie - używając nowoczesnych technik, stara się niejako przywrócić spektaklom baletowym taniec, ale też koncentruje się na przekazaniu pewnej treści, nasyconej emocjami. Dla mnie to jest fascynujące.